خاتون فرياد زد تو طور جرأت كردي دو سال وجود نوه ام رو از ما مخفي كني ...رئوف در بين حرفاي خاتون گفت :صبر كنيد خاتون من داشتم براتون توضيح ميدادم ..اما خاتون بدون توجه به حرفاي رئوف ..شروع كرد به داد زدن و گفت به چه حقي ما رو تو اين دو سال بي خبر گذاشتي هان ...اگه رئوف پيدات نميكرد تا كي ميخواستي دروغ بگي و مارو فريب بدي ..تا كي ميخواستي نوه ام رو از من مخفي كني ..جاويد كه از داد هاي خاتون و هم چنين ديدن اين همه آدم غريبه ترسيده بود ..شروع كرد به گريه كردن و محكم به من چسبيده بود ..تنها صدايي كه تو اتاق ميومد صداي گريه هاي پسرم بود و صداي نفس هاي بلند خاتون ..با صداي ارباب حواسم به سمتش جلب شد ..پسره من ؟ اين پسره منه ؟...به سمت جاويد اومد و دستش رو به سمت جاويد دراز كرد جاويد با ديدن ارباب كه داشت نزديكمون ميشد سرش رو برگردوند .و به شونه من تكيه داد.. ارباب كه با روي گرداندن جاويد بيشتر آشفته و كلافه شد..به چشمام خيره شد و گفت :چطور تونستي اين كار رو در حقم بكني ..چطور تونستي انقد ظالم باشي ..من دوسال با عذاب وجدان تو وحال بد به خاطر نبود دخترم آفتاب گذروندم .. اما تو اين دو سال رو با پسرم خوشحال و شاد زندگي كردي و اصلا به من فكر نكردي..نميدونستم چي بگم ..انگار زبونم قفل شده بود ..بايد از خودم دفاع ميكردم ..اما تنها كاري كه تونستم انجام بدم تكون دادن سرم به نشانه نه بود ..هر كاري كردم كه بگم نه من شاد نبودم ..خوشحال نبودم..تمام اين دوسال ترس باهام بود كه جاويد رو ازم بگيريد اما نتونستم هيچ حرفي بزنم ..انگار لال شده بودم ..وقتي ارباب جوابي از من نشنيد با چهره اي عصباني جاويد رو از بغلم گرفت تا به خودم بيام به سمت در رفت و از اتاق خارج شد ..
(داستان از زبان ارباب )
نميدونم چندمين بار بود كه صورت پسرم رو بوسيدم و حتي اسمش رو نميدونستم ..پسرم گريه ميكرد و من قربون صدقه اش ميرفتم ..هنوز تو شوك بودم ..چقد شبيه من بود حتي حالت چشماش ..پسرم هي مادرش رو صدا ميكرد و من تو دلم رنج ميكشيدم ..پسرم ميخواست از بغلم بره بيرون ..اما من محكم گرفته بودمش ..چقدر برام سخت بود كه پسرم منو نميشناخت..ديگه نتونستم طاقت بيارم كه گريه كنم و به خدمتكار گفتم فيروزه رو اينجا بياره .

به پسرم گفتم گریه نکن پسرم الان مامانت میاد عزیزم..طولی نکشید که فیروزه با عجله اومد تو اتاقم و پسرم با دیدنش دستاش رو طرفش دراز کرد و با گریه صداش زد...با ناراحتی پسرم رو تو بقل فیروزه گذاشتم و فیروزه اونرو محکم به خودش فشرد و قربون صدقش رفت...کم کم گریه اش بند اومد...پوزخندی زدم چقدر من بدبخت بودم که پسرم آغوشم را دوست نداشت و تو آغوشم عذاب میکشید...فیروزه بعد از ساکت شدن پسرم با چشمایی خیس بهم خیره شد و گفت من نمیخواستم وجود جاوید رو مخفی کنم...با شنیدن اسم جاوید ته دلم خوشحال شد..اسم پسرم جاوید بود...فیروزه ادامه داد من حالم خراب بود...منو از خونه بیرون کردید هیچ جا رو نداشتم که برم...اگر سولماز نبود من نمیدونستم کجا باید برم...بعد از اون همه مشکلات و تلخی متوجه شدم که باردارم...اول این بچه رو نمیخواستم اما این بچه برام معجزه بود...یه معجزه که زندگیم رو تغییر میداد...با سولماز برای کار به تهران رفتم...تنها کاری که بلد بودم خدمتکاری بود...شدم خدمتکار خونه یه دکتر تو تهران...هر روز که میگذشت بیشتر برای آینده جاوید نگران میشدم وقتی به دنیا اومد نگرانیم از خوشحالیم بیشتر بود فیروزه تعریف میکرد و من زنج میبردم...دلم نمیخواست بشنوم زن من...زن ارباب...مجبور شده برای گذراندن زندگیش به عنوان یه خدمتکار کار کنه این اتفاقا همه تقصیر من بود(داستان از زبان فیروزه)موقع ناهار تو اتاق بودم که خدمتکار برامون تو سینی غذا آورد...اصلا میل به خوردن غذا نداشتم اما به جاوید ناهارش رو دادم...در همین موقع ارباب وارد شد...وقتی دید جاوید داره با سرو صدا غذا میخوره لبخند زیبایی زد و‌کنار ما روی تخت نشست...جاوید با دیدن ارباب بهم نزدیک شد و از ارباب فاصله گرفت منتظر بودم ارباب ناراحت بشه اما ارباب شروع کرد به حرف زدن با جاوید...سلام پسر خوب...جاوید فقط نگاه میکرد که ارباب یه ماشین اسباب بازی رو از جیبش دراورد و به جاوید نشون داد جاوید طبق معمول دستش رو دراز کرد که بگیرش ارباب ماشین رو بهش داد بعد با یه نگاه ولحنی جدی گفت:چون خودم مقصر بودم این سالها زندگی سختی داشته باشید ازت میگذرم که وجود پسرم رو از من پنهان کردی اما برای اینکه جاوید به من عادت کنه باید همیشه پیشم باشه...از حرفش وحشت کردم نکنه بخواد جاوید رو از من دور کنه...ارباب ادامه داد به خدمتکار میگم وسایلتون رو به اتاق من بیاره از این به بعد با جاوید باید به اتاق من بیایید..