آخرین مطالب ارسالی
داستان گلاب قسمت پنجم
ماهها گذشت، منو محمد يه زندگي معمولي داشتيم، اون عاشق من بود اما من فقط بهش احترام ميذاشتم.. دختر ارباب به دنيا اومد و ارباب صيغه رو باطل كرد، به اون زن پول داد، اون زنم رفت و پشت سرشو نگاه نكرد.
اسم بچه رو گذاشتن بهار(تو فصل بهار به دنيا اومد)دو سه سالي گذشت، تو اون چندسال اتفاق خاصي نيفتاد،ارباب هنوزم راضي نشده بود ازدواج كنه.. محمد فعلا بچه نميخواست، ميگفت بذار يكم كار كنم بريم شهر اونجا بچه دار بشيم. منم از خدا خواسته ميگفتم باشه.. مرد خوبي بود خيلي احتراممو داشت، هميشه حواسش به من بود، خانوادشم خيلي منو ميخواستن.. روزهامون عادي ميگذشت تا اينكه اون روز نحس رسيد.. صبح زود بود كه صداي داد و فرياد از تو كوچه ميومد، يكي در حياطو محكم ميكوبيد. محمد رفت دم در ، يكي از اهالي ده بود.. حرفاشو زد و رفت.. محمد دوييد تو خونه. گفتم اقامحمد چي شده؟ به پدرش گفت اقاجان لباس بپوش بريم. مادرش گفت خير باشه پسر! محمد گفت اهالي ده بالا اومدن تو زمينامون دارن حصار ميزنن(زمين اقاجانم و محمد و پدرش و كلي از اهالي روستامون تو مرزِ يه روستاي ديگه و روستاي ما بود،اونا ادعا داشتن اون زمينا واسه اوناست و ماهم ادعا داشتيم كه واسه ماست و بخاطر همين بين دوتا روستا دشمني شكل گرفت)محمد گفت ارباب اعلام كرده بريم از زمينامون دفاع كنيم..اسم ارباب ميومد دلم ميلرزيد.محمد و پدرش رفتن دنبال اقا جانم و با هم رفتن سمت زمينا..چند ساعت گذشت هيچ خبري ازشون نشد، مادرمم اومده بود خونه ي ما، من و مادرم و مادرشوهرم فقط دعا ميكرديم اتفاقي براشون نيفته..تقريبا از ظهر گذشته بود كه حسين(يكي از اهالي ده) اومد بهمون خبر داد اهالي روستاي بالا با چوب حمله كردن به اهالي روستاي ما و كلي ادم زخمي شدن.اينو كه گفت ديگه نشنيدم چي ميگه،با مادرو مادرشوهرم فقط دوييديم. تو راه فقط دعا ميكردم سالم باشن، بدبختيهاي من تمومي نداشت..وقتي رسيديم اونجا اربابو ديدم، مادر و مادرشوهرم رفتن دنبال مردامون بگردن. ارباب اومد جلو بهم گفت گلاب خواهش ميكنم تو جلو نرو من خودم درستش ميكنم،با گريه ميگفتم اقاجانم كجاست؟ محمد چي شد؟ با دستش بازوهامو گرفت و گفت اروم باش گلاب خواهش ميكنم اروم باش..دلم ميخواست خودمو پرت كنم تو بغلش اما نميشد
دستاشو پس زدمو دوييدم سمت زمينا، يهو صداي جيغ مادرمو شنيدم، اروم اروم رفتم سمتش، نميخواستم باور كنم واسه اقاجانم اتفاقي افتاده، رفتم جلو ديدم جنازه ي اقاجانم پرت شده تو يه چاله ي بزرگ كه چهار پنج متر از زمين فاصله داشت ... انگاري كسي هولش داده بود.. صورتش كبود شده بود.. خانوم جانم از بالا فقط جيغ ميزد، منم وقتي فهميدم واقعا اقاجانمه فقط جيغ ميزدم. ارباب و اكبر دوييدن سمت من، ارباب هركاري كرد ارومم كنه نتونست...ادماش اقاجانمو اوردن بيرون،تمام زندگي من اقاجانِ مهربونم سرش يه شكاف بزرگ برداشته بود و كل سر و صورتش خوني شده بودن..دلم خون بود، از حال اون زمانم چيزي ندارم بگم چون خودمم زياد يادم نمياد، پهلوي محمد خورده بود به تيزي سنگ و پاره شده بود، زخمش عميق بود، پدرشم دستش شكسته بود.. اونارو بردن شهر پيش طبيب.. من موندم و مادرمو جنازه ي اقاجانم.. حالمون خيلي بد بود، من كه فقط جيغ و فرياد و اشك بودم..ادما ميومدن و ميرفتن اما كسي نتونست داغ دلمو كم كنه..ارباب چند بار باهام حرف زد اما ازش خواهش كردم جلوي مادرشوهرم ابروريزي نكنه..هفتم اقاجانم كه تموم شد محمد و پدرشو از شهر اوردن... دست پدرشوهرم بسته بود و محمدم با كمك راه ميرفت.. ما نتونستيم با شكايت كاري از پيش ببريم چون دعوا گروهي بود و اصلا مشخص نبود كي از كي شاكيه.. منم به مادرم گفتم خانوم جان مهم اقاجانم بود كه رفت،ما واگذارشون ميكنيم به خدا.... حال روحي خوبي نداشتم، هرروز از صبح ميرفتم سرمزار اقاجانم باهاش حرف ميزدم و قبل از تاريك شدن هوا برميگشتم خونه.. محمد از كار افتاده شده بود، رسما خونه نشين بود، هرروز از درد ناله ميكرد، چند بار زخمش عفونت كرد برديمش شهر بهتر شد برگشتيم خونه تا اينكه بعد از شش ماه محمد حالش بدتر شد، همش بالا مياورد، زخمش چركي شده بود، غذا نميتونست بخوره، برديمش دواخونه توي شهر، چندوقتي بستري شد اما حالش بدتر شد،شكمش ورم كرده بود، صورتش سياه شده بود، سفيدي چشمش به زرد و نارنجي ميزد، دو سه روز اخر ديگه اجابت مزاجم نميكرد، تا اينكه روز سوم محمدم منو تنها گذاشت و رفت، عفونت توي خونش رفته بود و نميشد كاري براش كرد(لعنت به امكانات ضعيف قديما) در عرض شش ماه پدرمو شوهرمو از دست داده بودم.. خيلي براي محمد گريه كردم، هركي اونجا بود و منو ميديد به حالم زار ميزد،درسته من عاشقش نبودم اما محرمم بود، بهش عادت كرده بودم، تكيه گاه زندگيم بود، از همه لحاظ مرد خوبي بود..
بعد از فوت محمد خيلي حالم بد بود، انگار يه چيزي كم داشتم، تازه ميفهميدم چه گوهري رو از دست دادم، كاش قدرشو ميدونستم، با وجودش هيچ كمبودي نداشتم، انقدر بهم محبت ميكرد كه وقتي رفت عين يه بچه كه مادرشو از دست ميده، بهانه گير شده بودم.هرروز يكي دو ساعت ميرفتم خونه مادرشوهرم،تو اتاق خودمو محمد با قاب عكسش حرف ميزدم. وضعيت مادرشوهرمم بهتراز من نبود.... سال پدرم گذشت، سال محمدم گذشت اما داغ دل من كم نشد، هرروز براي محمد بيقرارتر بودم.. كلا گوشه گير و اروم شده بودم... يه روز رفتم رودخونه لباس بشورم، وقتي ميخواستم برگردم اربابو ديدم كه سوار بر اسبش دور ميزد، اما منو نديد.. خيلي وقت بود نميديدمش، انگار حسي بهش نداشتم، نميدونم چرا انقد محمد تو ذهنم پررنگ شده بود، شايدم حسم به ارباب همون عشق بود اما بخاطر عذاب وجدان از نبوده محمد، حسمو سركوب ميكردم.. بدون اينكه خودمو بهش نشون بدم راه افتادم سمت خونمون.. دو سه هفته بعد تو حياط ظرف ميشستم كه صداي در حياط بلند شد.. درو باز كردم ثريا پشت در بود.. بغلش كردم تعارفش كردم بياد داخل..گفت گلاب جان من عجله دارم تا خانوم بزرگ نفهميده بايد برگردم..ارباب منو فرستاده بهت بگم هنوزم با جون و دل عاشقته و منتظرته تا عروس عمارت بشي، منو فرستاد تا نظرتو بدونم، فكراتو بكن فردا ميام ازت جواب بگيرم،بعد صورتمو بوسيد و گفت اخ كه چه خوب ميشه تو خانومِ عمارت بشي،بعدم خدافظي كرد و رفت.. گيج بودم، نميدونستم چي بايد بگم.. اون شب تا صبح فكر كردم، فردا وقتي ثريا اومد جواب بگيره بهش گفتم برو به ارباب بگو تمام احساس من مُرده، من بعد از اقاجانمو محمد يه مرده ي متحركم،زندگي با من بد تا كرد، من ديگه حوصله ي غرغر و تهديد خانوم بزرگو ندارم، از دار دنيا فقط خانوم جانم مونده كه همه زندگي منه.. ثريا از حرفام تعجب كرد،يكم ديگه اصرار كرد اما وقتي ديد من رو جوابم اصرار دارم، رفت..ارباب چند بار ديگه هم ادم فرستاد اما جواب من يك كلمه بود:نه... يه روز ثريا و عطيه اومدن خونمون و بهم گفتن ميخوان برن سمت كوههاي بالا و از من خواستن باهاشون برم..اونجا خيلي خلوت بود، در طول سال بيشتر از دو بار ادم نميرفت اونجا..تعجب كردم گفتم اونجا واسه چي؟ ثريا گفت ميخوايم بريم گياه دارويي بچينيم.. قبول كردم و راه افتاديم..وقتي رسيديم يه پارچه اي پهن كرديم و نشستيم.. يكم انگور و نون شيريني خورديم.. بعد از نيم ساعت ثريا رفت كه گياه بچينه.. من و عطيه مونديم و مشغول صحبت شديم...
ثريا يكم از ما دور شده بود،عطيه بحثو كشوند به من و ارباب..گفت گلاب يه چيز بهت ميگم اما از من نشنيده بگير..ديروز احسان داشت با خانوم بزرگ و ارباب راجع به تو حرف ميزد، ميگفت تورو دوست داره، خانوم بزرگم از حرفش استقبال كرد اما ارباب گفت احسان من و گلاب قراره با هم ازدواج كنيم،فقط منتظريم يكم شرايط روحي گلاب بهتر بشه، احسانم عذرخواهي كرد و گفت نميدونسته.. ولي گلاب نميدوني خانوم بزرگ چه اشوبي به پا كرد،انقد جيغ و داد كرد كه ارباب از عمارت زد بيرون..به عطيه گفتم واقعا اينهمه اصرار ارباب براي چيه؟ وقتي مادرش راضي نيست من باهاش ازدواج نميكنم اخه عطيه جان تو كه ميدوني من تو دنيا فقط خانوم جانمو دارم، طاقت يه غم ديگه رو ندارم.. من اگه زن ارباب بشم خانوم بزرگ منو مادرمو راحت نميذاره..گفت حق داري گلاب جان اما دلم براي ارباب ميسوزه، تمام دلخوشيش اينه كه تو برگردي عمارت و زنش بشي.. يكم ديگه حرف زديم و برگشتيم خونه..حرفاي عطيه ترس انداخت تو جونم، ميترسيدم ارباب دستور بده كه به زور زنش بشم و براي خانوم جانم اتفاقي بيفته.. واسه همين تصميم گرفتم باهاش حرف بزنم و بهش الكي بگم دوسش ندارم بلكه دست از سرم برداره.. ميدونستم هميشه اخر هفته ها ميره سمت جنگل و رودخونه براي شكار،دقيقا همونجايي كه عاشقش شده بودم بايد ازش جدا ميشدم..راه افتادم سمت رودخونه.. يه كلبه ي كوچيك اونجا ساخته بود كه براي استراحت بين شكار ميرفت اونجا..رفتم دم در كلبه نشستم تا بياد..دو سه ساعتي گذشت اما خبري نشد، هوا باروني بود، ديگه داشتم ميترسيدم، فكر كردم نمياد، بلند شدم برم،هنوز چندتا قدم دور نشده بودم كه صداي پاي اسبش اومد.رفتم نشستم سرجام..اومد اما تنها نبود، لعنت به اين شانس..اوني كه همراهش بود و نميشناختم،انگار شهري بود،حدس زدم از دوستاي شهريش باشه..بارون شديد تر شد..وقتي از اسبش اومد پايين رفتم جلو اما سرم پايين بود، اصلا نگاهش نميكردم، منو كه ديد گفت گلاب خير باشه اينجا چيكار ميكني؟ گفتم اقاجان من يه مشكلي داشتم كه ميخواستم خصوصي باهاتون حرف بزنم بخاطر همين نيومدم عمارت..فهميد ميخوام راجع به خودمون حرف بزنم به اون دوستش گفت تو برو عمارت،بارونم شديد شد شكار فايده نداره، منم ببينم اين رعيت مشكلش چيه؟دوستش گفت ميخواي بمونم؟اين رعيت بعضي وقتا خطرناك ميشن.ارباب گفت اين گلاب زير دست خودم بزرگ شده نامردي تو كارش نيست برو خيالت راحت..فهميدم داره به من كنايه ميزنه.. خلاصه دوستش رفت..من همچنان سرم پايين بود.. بارونم همچنان ميباريد اما به شدت قبل نبود..استرس داشتم انگار نبضم نميزد...
اومد جلو،اصلا نگاهش نميكردم. سرم پايين بود، نزديكم شد بغلم كرد موهامو نوازش كرد و گفت قربون موهاي خيست گلابم، بيا بريم توي كلبه يخ زدي.. باهاش رفتم،يه پارچه ضخيم گذاشت روي سرم،با دوتا دستش صورتمو اورد بالا تازه باهاش چشم تو چشم شدم. دونه دونه اجزاي صورتشو ديد زدم، تازه يادم اومد من يه روزي به حدّ مرگ عاشق اين مرد بودم،با خودم فكر ميكردم كه ايا هنوزم براي من خواستنيه؟يه قطره اشك از چشماش ريخت،همون چشمي كه يه روزي براي من جذابترين بودن..اره من عاشق اين مرد بودم و هنوزم برام خواستني بود، نميتونستم ازش دل بكنم،اين همونيه كه باهاش به ارامش ميرسم، اين همونيه كه ميتونه مراقب من باشه..من نميتونم ازش دل بكنم،كف دستاش روي دو طرف صورتم بود، تا چند دقيقه فقط همو نگاه ميكرديم،بي اختيار دستامو حلقه كردم دور كمرش،داشتم به چند تار موي سفيد روي شقيقه هاش نگاه ميكردم كه يهو لبشو گذاشت رو لبمو شروع كرد به بوسيدنم،لمس شده بودم،انقدر اون لحظه دلتنگش بودم و ميخواستمش كه بدون هيچ اعتراضي فقط همراهيش كردم،حلقه ي دستمو دور كمرش تنگتر كردم اونم اروم اروم موهامو نوازش ميكرد،يهو به خودم اومد فهميدم دارم چيكار ميكنم زودي خودمو كشيدم كنار تند تند لبمو پاك كردم.. اونم متعجب از كاري كه كرد پشت سرهم عذرخواهي كرد و از كلبه رفت بيرون..باورم نميشد همچين كاري كردم اما فهميدم كه نميتونم از اين ادم دل بكنم، عشقش هيچوقت كمرنگ نشد،فقط بخاطر ترسي كه براي از دست دادن مادرم داشتم ، ميخواستم احساسمو سركوب كنم،اما من به اين ادم احتياج داشتم،ازش ارامش ميگرفتم..رفتم بيرون ديدم كنار رودخونه نشسته و داره تفنگشو تميز ميكنه، بارون بند اومده بود،داشتم ميرفتم پايين كه برم كنارش بشينم باهاش حرف بزنم يهو پاهام ليز خورد و افتادم روي زمين،بارون زده بود همه جا خيس و گِلي بود..دوييد سمتم دستمو گرفت،خواستم بلند شم كه صداي پارگي لباسم به گوشم خورد، وقتي زمين خوردم قسمت بالاي استينم به يه تيكه چوب گير كرده بود وقتي ارباب خواست منو بلند كنه استينم كشيده و پاره شد..بازوهام مشخص شدن خجالت كشيدم، كل لباسمو موهام گلي شده بودن، رفتيم كنار رودخونه دست و صورتمو شستم، گفت پاشو برو خونه سرما ميخوري، گفتم من امروز اومدم اينجا حرف بزنم تا حرفامو نزنم از اينجا نميرم..رفت از تو كلبه يكم هيزم اورد اتيش روشن كرد.. يكم گرم شدم، گفت بذار برم يه چيز بيارم بخوريم بعد حرفاتو بزن..گفتم من گرسنه نيستم.. گفت ولي من گشنمه...دوباره رفت تو كلبه..يهوصداي پاي اسب اومد.هركي وضع لباسمو ميديد شك ميكرد،ترسيدم..
تو افكار خودم بودم كه خانوم بزرگ بهم نزديك شد،يعني خون تنم خشك شد،از شدت استرس كم مونده بود نفسم بند بياد،خيلي عصباني بود، چشمش موند روي بازوم كه مشخص بود، يهو با چوب دستيش بهم حمله كرد،داد ميزدم،ارباب صدامونو شنيد، وسيله هارو پرت كرد روي زمين و دوييد سمتمون،خانوم بزرگم موهامو ميكشيد و با چوب كتكم ميزد،ميگفت دختره ي خراب براي پسرم نقشه كشيدي؟دريده ي فاحشه من جنازه ي پسرمم به تو نميدم...ارباب رسيد خانوم بزرگو گرفت،منم با صداي بلند گريه ميكردم، استخوناي بدنم درد گرفته بودن..ارباب خانوم بزرگو نشوند رو زمين و اومد بغلم كرد بعدم رو كرد به خانوم بزرگو گفت حيف كه مادرمي و احترامت واجبه، اينجا چيكار ميكني؟؟ خانوم بزرگ با حرص گفت چيه؟ حرصت گرفت وسط عشق بازي و دريدگي اين گدازاده مزاحمت شدم؟ ارباب گفت خانوم بزرگ خجالت بكش،اين حرفا چيه؟ گلاب زمين خورد خواست بلند شه لباسش گير كرد به چوب و پاره شد..گفت اره مشخصه،همون لحظه كه جمشيد(دوست شهري ارباب) گفت يه رعيت خوشگل با ارباب كار خصوصي داشت فهميدم اين جادوگر اومده اينجا و واست نقشه كشيده..از اينهمه غرغر خسته شده بودم گفتم خانوم بزرگ من نيومدم پسرتونو از راه بدر كنم اومدم بهش بگم نميخوام باهاش ازدواج كنم..گفت اره از سرووضعت مشخصه، تف تو قبر پدرت كه بلد نبود يه دختر تربيت كنه..اينو كه گفت قاطي كردم داد زدم گفتم راجع به پدرم اينجوري حرف نزنيد،بعد رو كردم به ارباب با فرياد گفتم اصلا ميدوني چيه؟ همه ي اينا نقشه ي مادرته.. اون منو تهديد كرد كه خانوادمو ميكشه، منو از روستا فراري داد، منو به زور زن محمد كرد، منو به زور اورد عمارت كه بهت بگم ازدواج كردم، اقا من هيچوقت به ميل خودم از عمارت نرفتم، من از تمام جونم و احساسم گذشتم كه از عمارت رفتم، چندسال دلتنگي رو تحمل كردم، چند سال دوري و غربتو تحمل كردم، اين همه عذاب كشيدم، رو احساسم به شما پا گذاشتم فقط بخاطر اينكه مادرتون جون خانوادمو نگيره، الانم بخاطر مادرتون جوابم به شما منفيه، چون من دوبار داغ ديدم تحمل سومي رو ندارم،ارباب چشماش گرد شد، گفتم اره من نميخوام اين زن جون مادرمو بگيره وگرنه من جونمم برات ميره اما نميتونم از مادرم بگذرم، ميترسم، ميترسم زنت بشمو اين زن مادرمو ازم بگيره،ارباب رو كرد به مادرشو گفت گلاب راست ميگه؟ هيچي نگفت. ارباب داد زد:پرسيدم گلاب راست ميگه؟ داد زد گفت اره اما من بخاطر تو همه ي اينكارارو كردم، نميخوام اربابِ روستا با يه رعيتزاده ازدواج كنه، اين دختر كنيز تو بود،حالا بياد زنت بشه؟!من نميذارم....
ارباب خيلي از كاراي مادرش عصباني بود،بهش گفت: تو كي انقد بدجنس شدي؟ تو ديدي كه من بعد از رفتن گلاب چقدر زجر كشيدم چقدر عذاب ديدم اما به روي خودت نياوردي! تو چه جور مادري هستي كه پا روي دل پسرت ميذاري؟ چرا انقد اين دخترو اذيت كردي؟ تو ميخواستي جون خانوادشو بگيري؟ مگه ميتوني؟ جون چند نفرو گرفتي؟ تو كي ياد گرفتي كه اينجوري ادمارو تهديد به مرگ كني؟ باورم نميشه اينهمه سال عذابِ من دليلش تو باشي! يه كاري كردي كه بچه ي من داره بي مادر بزرگ ميشه در صورتيكه بچه هاي من و گلاب الان ميتونستن كنار ما لذت ببرن..حالا الانم طوري نيست هنوز دير نشده، گلاب زن من ميشه،مادرشم مياد تو عمارت كنار خودمون،به خداوندي خدا اگه كوچيكترين اسيبي بهشون بزني نگاه نميكنم كه مادرمي،ميفرستمت تو كلبه چوبي تنها زندگي كني،خانوم بزرگ عصباني شد گفت؛ بخاطر اين دختره ي خراب با مادرت اينجوري حرف ميزني؟ ارباب گفت با زن من درست حرف بزن، قراره عروست بشه، اينهمه عذابش دادي كابوسش شدي بس نبود.. بعدم اومد دست منو گرفت،تمام بدنم درد ميكرد،جلوي مادرش سرمو بوسيد،گفت گلاب من بخاطر همه ي اين سالها ازت معذرت ميخوام،هم از طرف خودم هم ازطرف مادرم،بعدم بي توجه به مادرش راه افتاديم سمت كلبه،از داخل كلبه يه پارچه بهم داد گذاشتم روم كه دستم مشخص نباشه، بعدم منو با اسب تا نزديكي روستا رسوند،رفتم خونه،خداروشكر مادرم نبود،زودي تنمو موهامو شستم و لباسمو عوض كردم،خيلي خسته بودم،دراز كشيدم خوابم برد،با صداي ثريا از خواب بيدار شدم..گفت خانوم بزرگ حالش بد شده بردنش شهر،ارباب منو فرستاد بيام بهت بگم با مادرت لوازمتونو جمع كنيد بريم عمارت..گفتم باشه تو برو ما هم ميايم.. وقتي ثريا رفت با خودم فكر كردم يعني اين ازدواج واقعا ارزششو داره كه جون مادرم به خطر بيفته و خانوم بزرگ راهي دواخونه بشه؟تو فكر بودم كه مادرم وارد شد، يكم كه گذشت جريانو براش تعريف كردم،گريه كرد گفت بالاخره حرفاتو به ارباب زدي دخترم؟ تورو خدا به فكر من نباش، مرگ و زندگي دست خداست، تا خدا نخواد اتفاقي برام نميفته، دخترم تو يكبار زوري ازدواج كردي اما ديگه پا روي دلت نذار، من مطمئنم ارباب مراقبته...دو روز بعد منو مادرم رفتيم عمارت، همه از ديدن ما خوشحال شدن، عطيه دوييد سمتم بغلم كرد گفت بيا ببين ارباب چه اتاقي براتون اماده كرده..يه اتاق بزرگ براي مادرم كه تخت هم داشت و بزرگترين اتاق عمارت براي من و خودش،يه تخت دونفره ي خوشگل،يه دست مبل شيك، با فرش و پرده هاي بلند و قشنگ، يه ميز چوبي كه روش دكوري و قاب عكس بود..
اونروز غروب ارباب برگشت عمارت اما بدونِ خانوم بزرگ..وقتي منو تو اتاق ديد بغلم كرد گفت ممنون كه اومدي و به من اعتماد كردي.گفتم حال خانوم بزرگ چطوره؟ چرا نياوردينش خونه؟ گفت متاسفانه حالش اصلا خوب نيست،بايد بمونه، دكتر ميگه فشار عصبي بهش وارد شده.گفتم: همش بخاطر من و شماست،كاش اينجوري نميشد..گفت تو نگران نباش من درستش ميكنم،مشغول حرف زدن بوديم كه بهار وارد شد و رفت بغل ارباب..خيلي بچه ي شيريني بود، ارباب بهش گفت بهارجان ببين اين خانوم مادرته، از اين به بعد بهش بگو مادرجان،باشه دخترم؟؟ هيچي نگفت البته از يه بچه دو سه ساله بيشتر از اين انتظار نميرفت..روزها گذشتن،خانوم بزرگ برگشت عمارت، اصلا من و مادرمو نگاه نميكرد..طيبه و طاهره هم بودن،برعكس مادرشون خيلي منو دوست داشتن، طيبه همش ميگفت اونروزي كه ديدمت داشتي به بچه ها درس ميدادي ميدونستم زن داداشم ميشي،بعدم ميخنديد..يه روز كه ارباب از سر زمينا برگشت عمارت همه رو جمع كرد تو حياط و اعلام كرد براي اخر هفته جشن عروسي من و گلاب برگزار ميشه. كل روستا دعوتن، غذاهاي رنگارنگ درست كنيد، نوشيدني و شراب ناب بذاريد، مطرب و رقاص بياريد.همه دست زدن و كِل كشيدن.خيلي خوشحال بودم اما همش يه استرسي ته قلبم بود..خانوم جانم از ذوق اشك ميريخت..ارباب اومد سمتم گفت اگه اتاقمون چيزي كم و كسر داره بگو تا تهيه كنم، گفتم نه همه چي عاليه فقط اون قاب عكسهاي خالي بايد پر بشن،گفت انشالله با عكسهاي عروسيمون پر ميشن،گفتم انشالله. در اتاقو بست و گفت گلاب ميخوام بعده عروسي ببرمت مشهد اما به كسي فعلا چيزي نگو..مخصوصا خانوم بزرگ..گفتم پس مادرم چي ميشه؟من مادرمو اينجا تنها نميذارم..گفت نگران نباش ميفرستمش يه جايي كه كسي نفهمه.گفتم باشه..گفت من برم مُلا صادقو بيارم فعلا محرم بشيم تا روز عروسي كه عقد ميشيم، گفتم چه عجله ايه اخه؟ گفت من ديگه طاقت ندارم،همين الانشم دير شده.خنديد و رفت..يه ربع بعد ثريا اومد تو اتاق،دستش يه لباس خوشگل بود گفت گلاب جان پاشو اينو بپوش موهاتم يكم درست كنم، اقا گفته تا برميگرده اماده باشي.ثريا صورتمو اصلاح كرد،لباسمو پوشيدم موهامو شونه كردم ،يه سنجاق خوشگلم زدم،يكم سرمه و رژ زدم و اماده شدم، خانوم جانم وقتي منو ديد اشكش ريخت، خودمم از نبوده اقاجانم بغض داشتم..خلاصه ارباب با مُلاصادق اومد.ثريا روي منو با يه پارچه ي توري پوشونده بود،خانوم بزرگ عصباني و پر از حرص يه گوشه نشسته بود..قرار بود تا روز عروسي صيغه بشيم اما ارباب تصميم گرفت عقد كنيم كه براي عروسي از صبح درگير عقد نباشيم كه خسته بشيم..
وقتي بله رو گفتم ابراهيم تور صورتمو زد بالا، وقتي منو ديد اروم گفت چطور اينهمه زيبايي تو اخه گلابم...بعداز عقد مادرم رفت خونه ي خالم،طيبه و طاهره هم رفتن شهر كه براي عروسيمون لباس اماده كنن، خانوم بزرگ انقد از من متنفر بود كه نميتونست منو ببينه،بخاطر همين با دختراش رفت.اون شب من تو اتاق مامانم خوابيدم..نصف شب احساس كردم يكي بالاسرمه،با ترس از خواب بيدار شدم ديدم ابراهيم كنارمه..ترسيدم گفتم اتفاقي افتاده؟گفت نه اومدم زنمو نگاه كنم،گلاب من خيلي خوشحالم كه تو مال من شدي،خيلي سختي كشيدي اما بهت قول ميدم ديگه ارامشت بهم نريزه،بغلش كردم،موهامو نوازش كرد و كم كم شد اون چيزي كه نبايد ميشد و ما تو دوران عقدمون با هم رابطه برقرار كرديم،بهترين حس دنيا بود زمانيكه بغلش بودم،درسته من دختر نبودم اما اونشب يه جوري برام گذشت كه انگار اولين بارم بود،ابراهيم منو ميدريد و من غرق لذت و خوشي بودم،همش قربون صدقم ميرفت و من از خدام بود كه اون شب هيچوقت صبح نشه..قبل از روشن شدن هوا رفت تو اتاقش و من با ارامش خوابيدم..صبح قبل از صبحانه حمام كردم و وقتي رفتم تو اتاق خجالت ميكشيدم نگاهش كنم،اونم كه ديد خجالت ميكشم گفت قربون اون شرم و حياي خانومم برم،بيا بشين كنارم،كاري كه قرار بود چند روز ديگه انجام بشه ما به پيشوازش رفتيم..هردوتامون خنديديم و صبحانه خورديم..غروب خياط اومد لباسمو اندازه گرفت و رفت،همه مشغول كار بودن،ابراهيم بدون توجه به كسي رفت اسبشو اورد با هم سوار شديم و رفتيم سمت جنگل و كلبه..به كلبه كه رسيديم منو بغل كرد برد تو كلبه، بهش گفتم واجب بود تو اين تاريكي هوا بيايم اينجا؟ گفت تو زن شرعي مني، من اربابم ،كسي نميتونه از كار من ايراد بگيره.. بعد اومد جلو دستاشو گذاشت دو طرف صورتمو گفت گلاب من طاقت ندارم،از ديشب كه با هم بوديم دلم ميخواد هرلحظه باهات باشم،اروم لبمو بوسيد و موهامو نوازش كرد،ديشبمون دوباره تكرار شد منم بدون هيچ اعتراضي وبا عشق همراهيش ميكردم،خيس عرق شده بوديم اما از هم سير نميشديم،كاش رو اون روزهاي خوش ميمونديم،كاش هيچوقت زمان سپري نميشد، كاش من و ابراهيم تا ابد تك و تنها تو اون كلبه زندگي ميكرديم.وقتي با هم تنها بوديم من از ذوق نفسم بند ميومد، خداروشكر ميكردم كه عمر غم و غصه هام سر اومده و خوشي بهم رو كرده.رسيدن به ابراهيم براي من ارزوي محال بود كه بهش رسيدم..اونشب ديروقت برگشتيم خونه و خوابيديم...صبح با صداي ثريا بيدار شدم كه منو صدا ميكرد..در زد و وارد شد، گفت گلاب جان بيا ارباب كارت داره، گفتم باشه شما برو منم ميام....
رفتم تو اتاق،،سرمو بوسيد گفت ببخش بيدارت كردم،من بايد برم سر زميناي بالا،براي ابياريشون به مشكل خوردن،تا غروب برميگردم،خياط كه لباستو اورد نپوش تا من برگردم.گفتم باشه منم تا اون موقع ميرم مامانمو ميارم و يكم با بهار بازي ميكنم كه به من عادت كنه.دوباره سرمو بوسيد و رفت...رفت و رفت و رفت،همه ي وجود من رفت و ديگه نيومد..اون روز من به كارام رسيدم، مادرم اومد،با بهار بازي كردم، غروب خياط اومد اما ابراهيم نيومد،شب شد بازم نيومد دلم اشوب بود،اكبرو فرستادم دنبالش،شب رفت و صبح برگشت اما خبري نشد،نزديك ظهر بود كه يكي از اهالي روستا جنازه ي عشق منو گذاشته بود رو گاري و اورد تو عمارت.گفت صبح رفتم از پشت خونمون هيزم بيارم جنازه ي اقا رو كنار درخت ديدم.بهش تيراندازي شده بود. من باورم نشد فكر كردم داره شوخي ميكنه منو بترسونه،رفتم جلو،يه كيسه روش بود زدم كنار،اما ازچيزي كه ديدم فقط جيغ زدم،صورتش سفيد و بي روح بود،كل لباسش خوني شده بود.تمام موهامو ميكشيدم،انقد صورتمو چنگ زدم خون اومده بود..صداش كردم گفتم مگه قول ندادي از اين به بعد تو ارامش باشم؟اين بود قولت؟اونروز تا غروب من تو حياط بالا سر ابراهيم گريه كردم،تمام زندگيم رفته بود ديگه هيچ دلخوشي نداشتم،كل عمارت خون گريه ميكردن،اهالي روستا جمع شده بودن و گريه ميكردن..شب طيبه و طاهره و خانوم بزرگ اومدن..خانوم بزرگ تا منو ديد شروع كرد به كشيدن موهام،ميگفت بدقدم پسرمو ازم گرفتي..من يه مرده ي متحرك بودم كه توان دفاع كردن از خودمو نداشتم..سه روز از مرگ ابراهيم گذشت،دقيقا روزي كه قرار بود عروسيمون باشه،كه خانوم بزرگم دچار ايست قلبي شد و فوت كرد.ديگه بدتر از اين نميشد.انقد اشك ريخته بوديم كه هيچ اشكي از چشمامون نميومد،من كه فقط با لباساي ابراهيم زندگي ميكردم،قاب عكساي خالي كه قرار بود عكس عروسيمون توش بذاريم با عكسهاي ابراهيم كه ربان مشكي بهش وصل بود پر شده بودن.تمام مدت تو اتاق كارش بودمو گريه ميكردم.چقد عمر خوشيهام كوتاه بود. نميدونم چجوري حالمو براتون توصيف كنم اما واقعا اونروزا زندگي نميكردم،فقط نفس ميكشيدم..طيبه و طاهره هم داغون بودن.دوماه بعد از فوت ابراهيم فهميدم باردارم،خدا ميدونه كه چقدر خوشحال بودم كه ثمره ي عشقم تو وجودمه،اما مردم بد نگاهم ميكردن چون من هنوز عروسي نكرده بودم.پسرم بدنيا اومد اسمشو گذاشتم صابر،چون ابراهيم خيلي اين اسمو دوست داشت..بهار و صابر كه بزرگتر شدن براي مدرسشون رفتيم شهر،مادرمم با خودم بردم
بچه ها درسشونو خوندن،بهار معلم و صابر حسابدار شد،ازدواج كردن و هركدوم دوتا بچه دارن و خوشبختن،درسته من هيچوقت عروس نشدم اما خوشحالم كه حتي براي سه روز زنِ عشقم بودمو ازش يه بچه دارم. طيبه چهار سال پيش مريض شد و فوت كرد ، با طاهره هنوز در ارتباطم، مادرم خداروشكر هنوز زنده ست اما خيلي حالش خوب نيست. صابر و بهار خيلي هواي منو دارن، اين داستانو ستاره دختره صابر براتون نوشته.منم همچنان با پيراهن ابراهيم و يادش زندگي ميكنم و ذره اي از عشقش تو قلبم كمرنگ نشده. ❤️
-
رها
این داستان واقعی هس؟
پاسخ