من توی این چند سال اخیر همان‌قدری که با آدم ها سر و کار داشتم، با "روبات"ها سر و کله زدم. حالا می‌خواهم یک راز بزرگ را بهتان بگویم:

ترسناک‌تر از روباتهایی که زیادی شبیه آدم هستند، آدمهایی هستند که زیادی شبیه روبات هستند. البته این کشف خودم نیست. این قضیه را دکتر توکلی کشف کرده. خیلی سال پیش توی دانشگاه آلبرتا با دکتر توکلی به یک روبات یاد می‌دادیم که از مریض‌ها مراقبت کند. یکبار خواستم خودشیرینی کنم و به دکتر توکلی گفتم من بعضی وقتها از روباتهایی که زیادی شبیه آدمها هستند می‌ترسم. دکتر توکلی همینطوری که صفحه‌ی مونیتور را نگاه می‌کرد بغلِ دماغش را خاراند و گفت ولی بیشتر باید از آدمهایی ترسید که خیلی شبیه روبات هستند. بعد از اینکه دکتر توکلی راز بزرگ را با من در میان گذاشت توجه من خیلی به آدمهایی که شبیه روبات هستند جلب شد. خبرِ بد اینکه این جور آدمها اتفاقا خیلی هم زیاد هستند و حالا که شما هم این راز را می‌دانید آنها را بیشتر و بیشتر خواهید دید.

▫️امروز، من یک کلیپ دیدم از یکی از مجری‌های قدیمی اخبار که یکی دو هفته پیش با تلویزیون مشکل به هم زد و حالا برای چندتا از این خبرگزاری‌های خصوصی اخبار می‌خواند. خبرهایی صد و هشتاد درجه متفاوت با چیزهایی که یک عمر از توی تلویزیون برای ما می‌خواند. عجب!!! قیافه همان قیافه، صدا همان صدا، لحن همان لحن، ولی متنِ خبر از زمین تا آسمان متفاوت. همانجا دوباره به حقانیت دکتر توکلی پی بردم. من شرط می‌بندم که در تمام این سالها آقای مجری خودش هم می‌دانست که اخباری که روزی سه وعده برایمان می‌خواند آنقدر پرت و پلاست که مرغ پخته را هم به رقص عربی در می‌آورد. ولی آقای مجری "پروگرم" شده بود که از روی نوشته بخواند. بی هیچ غمی توی صورت، بی هیچ شادی‌ای توی صدا، بی هیچ عذاب وجدانی توی قلب. ما آدمها، قرنهاست که دعوت شدیم به استفاده از قدرت تعقل تا با کرگدن و کانگرو و درختِ کاج متفاوت باشیم. ولی من فکر می‌کنم انسان قرن بیست و یک را باید گاهی هم به استفاده از قدرت "احساس" دعوت کرد، قبل از اینکه تبدیل به روباتهایی بشویم که دکتر توکلی از آنها می‌ترسید.

مهدی معارف