اون لحظه ها هر اتفاقی ممکنه بیفته! آرام میشه شبیه یه جانباز موجی و شیمیایی که میخواد خودش رو ، تو رو، مادرش رو از خمپاره های بعثی نجات بده! دوای اون لحظه هاش ، آرامش اون ثانیه هاش یا حتی دقیقه های مرگ آور ممکنه هرچیزی باشه؛ باید لِمِش بیاد دستت. ممکنه خودت باشی! شاید قضیه با بغل گرفتنش و فوووووقش گرفتن دستاش برای اینکه به خودش آسیب نزنه حل شه تا حمله بعدی! امیدوارم اینطور شه وگرنه مجبوریم متوسل شیم به داروهای اعصاب! ببین سامان این حمله ها باید یه جوری مهار شن! آدم توی همچین موقعیتایی از یه آدمِ روانی زنجیری هم بدتر میشه! توی یه آن دیدی یه چیز گرفت زد به رگش... یه بلایی سر خودش آورد.
میگفت و منِ شکسته داغان را نمیدید! میگفت و نمیدید چطور خنده های مضحک نیما توی گوشم جولان میدهد. میگفت و نمیدید این حرفهایش چقدر وجودم را پر از غم و بیچارگی میکند! [ سرگرد سامان کارت به کجا کشیده؟! یک اَلِف بچه ی بیست و پنج ساله غم به آن دلِ کثیف و لعنتی ات ریخته؟! شعار میدادی که؛ چه شد پس؟!]
صدایم زد:
سامان؟! گردنم را بالا کشیدم. 
_: ببین من الان بعنوان یه روانپزشکه که اینجام؛ نه بعنوان مهیار! اگر غیر از این بود نمیتونستم این حرفا رو اینطور بی پرده و پروا برات بگم! 
آب دهانم را قورت دادم: 
چکارش کنم؟! چکار کنم خوب شه؟!
با جدیت جوابم را داد! از اینکه احساس را وارد کارش نمیکرد خوشحال بودم:
نمیشه قطعا خوبش کرد! اما میتونیم توی بهبودیش موثر باشیم. فعلا در حال حاضر باید به حرف بیاریمش! اگه تو خودش بریزه اوضاع بدتر میشه! 
_: چطور به حرفش بیارم؟!
_: شوک! یا شوک، یا ترسوندنش! ببین فک کن آرام شبیه یه آدم سکسکه ایه! هوم؟!
_: چ...چطوری؟!
_: بسپرش به من سامان! بهم اعتماد کن!! قول میدم شرمنده ت نشم! 
کاش میفهمید درد من اعتماد نیست! درد من درد آرام است! 
خدا آرام را دیگر چرا وارد کیفر عذاب من کردی؟! من که گفته بودم چشمم کور؛ دنده م نرم؛ تمامش را به دوش میکشم! دیگر آرام چرا؟! آه دیگری کشید؛ او دیگر چرا آه میکشید؟ او هم فرشته ای داشت و از دست داده بود؟! او‌که گفت نمیتواند درکم کند!