آه کشیدم و چشم دوختم به تابلوی و إن یکاد دست بافتی که به دیوار خانه آویزان بود! مامان به عنوان هدیه خانه‌مان آورده بود؛ بعد از دو سه سالی که از ازدواجمان میگذشت! فر شته چه ذوقی کرده بود با دیدنش و چقدر دردسر کشیدم تا تابلو مطابق خواسته ها و میلش و جوری که به قول او "کج و کُنجول" نباشد به دیوار میخش بزنم!
باز چیزی توی قلبم لرزید و دستهایم را تا رویش نشاند... بغض نبود؛ اشک هم نبود... فرشته من...فرشته قشنگ من... کجایی؟! این عکسهای لعنتی چه میگویند؟! شک نکردم بهت! شک ندارم بهت! تو هم خوب باش! زود برگرد! باشد؟! آفرین...! به خدا نمیشود بی تو ماند... آن هم اینطور! به همان خدایی که برایش نماز میخواندی نمیشود...همان که برایش روزه میگرفتی...شبهای رمضان را تا صبح جوشن کبیر میخواندی و سر سجاده سبزرنگی که مامان از مکه برایمان سوغات آورده بود خوابت میبرد و من شاکی میشدم که بدنت درد میگیرد و یک دست زیر زانویت و یک دست زیر گردنت میگذاشتم وبلندت میکردم و روی تخت میخواباندمت و تو مثل بچه ها توی خواب آب دهانت را قورت میدادی و سر به سینه ام میساییدی!
نچ! حرفم را برید! لعنتی دوست داشتنی عشقت حرفم را برید!
داشتم از همان خدای قشنگ تو میگفتم که میگفت من و آرام را او بهت داده و تو چشمهایت را میبستی و از صمیم قلبت شکرش را میگفتی! احمق بودم و شاید هم کافری چیزی که به همان خدا هم حسودی ام میشد گاهی؟! دوستش داشتی خب!
فرشته هیچ چیز هیچ جای دنیا و توی هیچ موقع از این عمر لعنتی ام هیچ جایی توی این ق لب و مغز وا مانده ندارد که ندارد!
موبایلم زنگ خورد و صدایش سکوت هرچند طولانی بین من و رضا را شکست! به سمتم ش هجوم بردم... _الو؟
و صدای همان پلاستیک زباله بود؛ همان مرد تباهکار قصه مرگی که هیچوقت تمام نشد!
_خوبی جناب شاهوردی؟
مشت روی فرش خانه سفت کردم و نفسم را بلعیدم؛ باز چجور میخواست زجرم دهد؟! _ عکسا دستت رسید که؟؟
_: ... خندید و رو به کس دیگری گفت:
آخی بچم شوک زده شده زنش با یکی دیگه... حرفش را با پوزخندی که اصلا انتظارش را نداشت بریدم:
خیالت راحت! همه مث خودت نخاله نیستن!
و این بار سکوت او بود که اعتماد به نفس و شجاعت به وجودم خوراند:
شنیدی دیگه؟ کافر همه را به کیش خود پندارد!
به وضوح جا خورده بود! پوزخند دیگری زدم؛ توی خنگ را چه به این شاخ بازیها نیما جان؟! اوج فسفر سوزاندنت چطور مخ زدن دخترهای هم کیش خودت بوده فوقش!
برخلاف تصورم خندید! مگر حیرت نکرده بود؟! ‌ ‌

‌_نه بابا ایول! خوشم اومد!
این بار من بودم که تعجب کرده بودم! کدام آب زیر کاهی این خنگ مادرزاد را شیر کرده ؟! یکی مثل خودش ابد!
تینا همیشه میگفت این پسره فرراد کیه باهاش دوستی نیما؟! اینقد پاستوریزه آخه؟! پوزخند زده بود و ادامه داد:
من اسکول هم میگفتم اون عقایدش با ما فرق داره ! "عقایدش" را یک جور خاص گفت! یک جور مسخره! یک جور بد!
آخه میدونی؟ چه میدونستم بعضیا عیالوارن؟! و خودش به حرف خوش کرکر خندید!
میخندید و من فکر کسی بودم که میدانستم اکنون کنارش میلرزد از ترس!
آب دهانم را با لرز قورت دادم و با چند نفس عمیق سعی کردم به خودم مسلط باشم：
ببین! تو...تو...تو حق نداشتی پای ناموس منو بکشی وسط این بازی کثیف! من هم همین کارو کرده بودم! دنبال خودت بودم نیما! نه خواهرت...نه مادرت...نه دوست دخترت! تو هم انصاف داشته باش و جوانمردانه بازی کن!
ریشخند زد：
چطور بازی کردن اصلا مهم نیست! چیزی که برنده رو معلوم میکنه و بازی رو به اتمام میرسونه برد و باخته!
و حرفش...حرفش وحشتناک بود...یعنی هر غلطی که بکنی آخرش یا نیما میمیرد یا... ‌‌
‌‌
*پرش زمانی|حال*
صدایش توی گوشم پیچید و مثل نوک یک سوزن تیز توی گوشم فرو رفت:
توروخدا!
پایم را روی زمین فشردم که مبادا صدایم سرش باا برود:
نه!
چشمهای قشنگش ریز شد و سرش را به چپ خم کرد و مظلومانه به صورتم زل زد:
جون من؟! آخ جانت را قسم نده جانان من! قسم نده جانم میرود! قسم نده میمیرم! قسم نده لامروت.
توپیدم:
قسم؟
چشمهایش مظلوم تر شد و رنگ التماس به خودش گرفت:
گوش نمیدی به حرفم ؛ مجبور میشم قسم بخورم.
به سمت اتاق خواب راه افتادم و چنگ به موهایم کشیدم... این سردرد آدم کش را کجای دلم بگذارم؟
دلم جا ندارد دیگر... یک طرفش ارام... یک طرفش بیکاری... شکم ارام را چطور سیر کنم؟ جز حقوق اندکی که خرج مخارج بزرگم میشود پولی دستم را نمیگیرد... خودم به درک... آرام را چه کنم؟ این قسط های لعنتی را چه کنم؟! قسط ماشین ، خیلی اش مانده لعنتی ... تازه چهار پنج تایش را ریخته ام... یک طرف دیگرش هم.. دلم را میگویم... فرشته اس ت... نگویم دیگر... آرام دنبالم می آید.. نیا جان مادرت... سرم دارد میترکد.. " جان کدام مادر سامان؟ مادر گذاشتی برایش مگر؟! "
تو از کجا پیدایت شد؟
صدای فرشته توی گوشم جنبید: ... سامان ببین بچم چی میگه.. داره با تو حرف میزنه ها!
با عجز توی چشمهایش زل زدم:
میخواد با زیبا اینا بره کاشان... میترسم...

 

دستهای کوچکش را جلو آوردم و روی لبهایم گذاشتم. مثل یک گربه ملوس و غم دیده خودش را بین بازوهایم جا داد و با صدایی که کم رمق و لرزان بود گفت:
مامان فرشته هروقت سرش درد میکرد روسری میبست دور سرش. "میبست" دور سرش میبست! میشنوی سامان؟
سعی کردم خودم را بی تفاوت نشان دهم. باید عادت میکردم عادی تر جلوه کنم. آن هم جلوی آرام!
آب دهانم را فرو خوردم و با باقیمانده اش لبهایم را تر کردم:
برو بخواب تو ام. بوسیدمش و ساعت را نگاه کردم:
ساعت دهه.
او هم بیتفاوت بود انگار... اما نسبت به حرفهای من! صورتش را نمیدیدم اما تنش میان بازوهایم مثل یک خمیر نازک باا و پایین میشد و دستش دور کمرم ثابت و سرد مانده بود.
احمق بودم.. احمق بودم که ترسیدم و صورتش را از تنم فاصله دادم... حتما دیگر! احمق بودم... احمق بودم که فرشته را از دست دادم... احمق بودم که جرئت بازی را با نیما نداشتم... احمق بودم که میگذاشتم قاتل زنم راست راست برای خودش بگردد... قلپ قلپ بالا بدهد... شبهایش را با فلانی و فلانی بگذراند... احمق بودم دیگر! احمق که شاخ و دم ندا رد.
احمق بودم که به صورت آرام نگاه کردم و مثل کسی که دردش را میداند اما از بیچارگی چرا چرا و ناله میکند زل زدم به رقص اشک روی صورتش... صورتش رنگ پریده بود یا من رنگ پدیده میدیدمش؟
همیشه همینطور بی صدا گریه میکرد؟ "بی صدا گریه کردن درد داره سامان... خیلی درد داره به جون فرشته!" آب دهانم را قورت دادم و با تمام بهت و دردم گفتم:
گریه میکنی؟
دهانش باز شد و هق نصفه و نیمه ای ازش پرتاب شد توی صورتم و از بی نفسی نفسی تازه کرد .ناباورانه خندیدم : آرام؟!!! همانطور صامت و ساکت هق زد و سرشانه های کوچک و نحیفش لرزیدند و دلم مثل کاغذ مچاله شد و دردش تا روی گلویم نشست. دست دور کتفش انداختم و سرش را روی شانه ام گذاشتم؛ چانه اش روی کتفم لرزید و قلبم صد پاره شد.
نرم و آرام پرسیدم:
چیشده عزیزم؟
دستش را سفت دور گردنم حلقه کرد و من چشم بستم از دردی که خوب میدانستم تهش به فرشته ختم میشود اما سرش مثل یک قرقره نخ بود که سوزنش گیر چند پیرزن افتاده بود و نخ نمیشد.
_مامان چرا رفت؟
نفسم بند آمد و صدایش لرزید:
_دلم خیلی براش تنگ شده... میدونم دل اونم برای من تنگ شده... پس چرا رفت؟
نفس گرفتم و اکسیژن را تا پسِ ریه هایم داخل فرستادم.
هیچی دخترکم! گناه مادرت این بود که زن ِ مِن بی سر و پا شد... گناه کبیره مادرت همین بود...همین! _ما هم میمیریم؟ مثل مامان میمیریم؟
آخ یکی این بچه را ببرد بیرون... آخ یکی از اینجا ببردش کشت جفتمان را!