فردا صبح با یک اشتیاقی که تا حالا در خودم ندیده بودم راهی بانک شدم و دیگه چشمم هیچکس و غیر شایان نمیدید... با خوشحالی و صورتی که از شرم سرخ شده بود سلامی گرم تحویلش دادم و صندلیمو برعکس همیشه بهش نزدیکتر کردم و تا نشستم دیدم یواشکی دستشو از زیر میز به بطرفم گرفت... با تردید و انگشتانی که از هیجان یخزده بود دستشو لمس کردم و تا چند دقیقه متوالی انگشتای بلند و مردونش انگشتای ظریف و یخزده منو نوازش میکرد و با هر استحکاک روی پوستم عشقش بی مهابا در وجودم رخنه میکرد و منه ساده دل وابسته تر میشدم...یکی دوساعت بعد بازهم یواشکی جعبه کوچک و کادوپیچ شده زیبایی رو بطرفم گرفت و گفت تولدت مبارک بارانه خانم... ببخشید از سلیقت اصلا خبر ندارم ولی همه از سلیقه م تعریف میکنن... امیدوارم مورد پسندت باشه... از خوشحالی زبونم بند اومده بود... در طول هفده سال عمرم برای اولین بار بود که عاشق میشدم و اولین بار بود که از عشقم هدیه تولد دریافت میکردم... چشمام از خوشحالی برق میزد. نگاهشو به نگاهم دوخت و با لحنی که همیشه ی همیشه من عاشقتر میکرد گفت:پدرسوخته عجب چشای قشنگی داری؟! چشات مثل سگ پاچه گیره...توی عمرم برای اولین بار یک همچین اصطلاح و جمله رو میشنیدم... از خجالت چشامو از نگاهش دزدیدمو به خودکاری که روی کاغذ جلوی روم خطوط بی هدف میکشید نگاه کردم و گفتم میشه بعدا بازش کنم؟ آروم گفت:البته ولی قول بده اگه خوشت نیومد بهم بگو تا تعویضش کنم... سرمو بعنوان تایید تکون دادمو لبخندی عریض و طویل روی صورتم نقش بست... شایان همکاری صمیمی داشت به اسم (احمد). احمد مردی متاهل و دوتا بچه داشت. ناگهان کف دستاشو روی میز چسبوند و بطرف شایان خم شد و آهسته و زمزمه وار گفت:بوی عشق میدین شما دوتا!!! 🧐🧐دستاتون کو؟ چرا فقط یک دستتون روی میزه؟! 🧐من اونلحظه از خجالت زبونم چوب شده بود و دست شایان و محکمتر فشار میدادم. شایان آهسته دستشو از دستم بیرون کشید و رو به احمد گفت:فضول نبودی احمدخان ولی بوی عشق دیگه چه بوییه؟ شوخیها و خنده های احمد و شایان تمومی نداشت.... من گاهی از اینکه داخل بحثا یا شوخیهاشون باشم معذب میشدم ولی کم کم به اصطلاح یخم بازشد و منم جزئی از اونا شدم و دیگه زود از بانک بیرون نمیزدم... برام حتی یک ثانیه بیشتر بودن با شایان دنیاها ارزش داشت...... .

من هر دقیقه بیشتر در اقیانوس بیکران عشق شایان گم میشدم. دیگه ظهرا گاهی کنارمن تو ایستگاه منتظر میموند تا اتوبوس من بیاد بعد بره. روزهای عاشقی من میگذشت تا اینکه یک روز که اتفاقا شایان هم زودتر رفته بود و توی گرمای تابستون آفتاب بیرحمانه میتابید و حسابی کلافم کرده بود ماشینی توی ایستگاه توقف کرد و خانمی جوان که بعنوان مسافر عقب نشسته بود شیشه رو داد پایین و گفت:خانم بارانه احتشام؟ من با تردید به زن جوون خیره شدم و گفتم:بفرمایین؟ با صدایی که التماس توش موج میزد گفت:خواهش میکنم سوار بشین.میرسونمتون و توی راه حرف میزنیم. اخمهامو بیشتر توی هم کشیدم و پرسیدم:شما؟ گفت:شما سوار شو بهت میگم من کی هستم. نگاهی به راننده کردم و حس خوبی پیدا نکردم. با تشر و کمی عصبی گفتم:لطفا هر چی میخواین بگین همینجا بگین من سوار ماشین غریبه نمیشم مخصوصا شما که مشکوکم هستی. لبخند تلخی زدو گفت نه توی خیابون و هوای گرم. ترجیح میدم برسونمتون و توی راه صحبت کنیم. خلاصه از اون خانم اصرار و ازمن انکار تا بلاخره کارت کوچیکی از توی کیفش درآورد و گفت پس خواهش میکنم بامن تماس بگیر. کارتو ازش گرفتم و نگاش کردم ... ننوشتم کادوی تولدم چی بود. کادومو توی اتوبوس که داشتم برمیگشتم خونه باز کردم. تمام مدت یک لبخند مسخره روی لبام بود. ازبس هیجان داشتم یادم رفت کادو رو سالم باز کنم. من عادت داشتم خاطراتمو جمع کنم. هنوز هم این عادتو دارم و خاطراتم درون یک صندوقچه زیباست. توی جعبه یک ساعت بند چرمی بود با صفحه ای مشکی که اعداد توش رنگین کمانی بود. زیبا بود. من فقط تو فکر این بودم که کجا قایمش کنم تا کسی توی خونه نبینش.کارت اون خانم جوون رو بدون نگاه کردن گذاشتم توی جیب مانتوم. سرمو بعنوان تایید تکون دادم و اون خانم به راننده گفت حرکت کن. بعداز اینکه سوار اتوبوس شدم کارتو از جیبم درآوردم. یک کارت بود که آرایشگاه فتانه رو تبلیغ میکرد. اومدم خونه و به ساعت نگاه میکردم که کی بابام بره و مامان بخوابه که من به شایان زنگ بزنم و این قضیه مشکوکو براش تعریف کنم. وقتی بعد سلام و احوالپرسی جریان و بهش گفتم با نگرانی پرسید:روی گونه سمت راستش یک خال بزرگ گوشتی داشت؟ من اصلا نگاهش نکرده بودم و یادم نمیومد...... .

شایان گفت نوشته فتانه؟ منم گفتم آره. شمارشم براش آشنا بود و بعد با عصبانیت گفت:حق نداری دیگه حتی باهاش حرف بزنی فهمیدی بارانه..اگه بفهمم کلاهمون توهم میره و دیگه نمیبخشمت. من اینهمه عصبانیت رو نمیتونستم درک کنم و به شایان یادآوری کردم که فقط چند روز دیگه من باید بیام بانک و پس این روزهای آخر بجای دعوا درست کردن بامن مهربونتر باشه چون با اوضاعی که من تو خونه دارم ممکنه اصلا نتونیم هفته ای یکبارم همو ببینیم. شایان گفت فردا بیشتر حرف میزنیم و قطع کرد. تا فردا شد عمر منم نصفه شد چون دل توی دلم نبودمیخواستم ببینم جریان چیه؟ تا وارد بانک شدم توی جام میخکوب موندم. همون خانم با یک خانم دیگه جلو شایان ایستاده بودن و شایان حسابی عرق کرده بود و عصبی به نظر میرسید.من پاهام نکشید جلو برم و همون عقب مونده بودم تا اینکه رئیس شعبه که میزشم اینطرف باجه بود منو دید و گفت خانم احتشام چرا نمیرین پشت باجه؟ با لکنت زبون گفتم میرم الان میرم ولی پاهام حرکت نمیکرد و اصلا بامن راه نمیومد. گفتم الان برمیگردم و سریع از بانک خارج شدم و سریع راه میرفتم تا خودمو به کوچه برسونم. وقتی رسیدم نفس نفس میزدمپشت دیوار قائم شدم و در بانک و میپاییدم. تا اینکه بعداز چند دقیقه اومدن بیرون و سوار ماشین شدن و رفتن. با استرس وارد بانک شدم و خودمو به شایان رسوندم. وقتی ناراحت بود یا میترسید گوشاش قرمز میشد! روی گردنش لکه های قرمز میوفتاد. ازش پرسیدم این اینجا چکار میکرد؟ با نگرانی پرسید:مگه دیدیش؟ با قیافه حق به جانب گفتم:پس چی؟ حالا میگی این کیه یا نه؟! گفت آره میگم بعد صبحانه. ولی اونروز اینقدر بانک شلوغ شدو کار پیش اومد که نتونست بهم بگه و وقت تموم شد. بهش گفتم تا خونه همراهت میام توی راه بهم بگو.میدونستم خونشون تا بانک فقط چند کوچه فاصله داره و همیشه این راهو با ویلچرش میره و میاد. باهاش راه افتادم و توی راه برام تعریف کرد که 5 سال قبل وقتی این فتانه دختر دبیرستانی بوده باهاش توی همین مسیر آشنا شده و باهم دوست شدن و دختره خیلی براش نامه مینوشته و میداده دستش ولی شایان اهل نامه نوشتن نبوده و توی راه اومد و رفت فقط همدیگرو میدیدن. تا اینکه دختره بعدچند ماه غیبش میزنه و بعد دوسال دوباره سرو کلش پیدا میشه و شایان متوجه میشه توی این دوسال فتانه ازدواج کرده و طلاق گرفته....

شایان قرار بوده با یک دختر ازدواج کنه و فتانه میره پیش دختره و ازدواجشون رو بهم میزنه. شایان نمیدونست فتانه چی به نامزدش گفته فقط میدونست که اون دختر خانم که اتفاقا یکی از پاهاش ایرادم داشته بهش میزنگه و بهش میگه بین من و تو هرچه بوده تا الان دیگه تمومه و همه چی بهم میریزه. تا الان هم خیلی سعی کرده برگرده پیش شایان ولی شایان دیگه قبولش نکرده. براش دائم کادو میخریده و نامه مینوشته ولی شایان هیچکدومو قبول نمیکنه و نامه هارو گاهی کادوهارو میزاشته پشت درو زنگ و میزده و میرفته.خانواده شایان به این موضوع عادت کرده بودن و هرچی پشت در بوده میاوردن داخل خونه. بچه های خواهرش که اتفاقا یکیشون همسن شایان هم بوده نامه هارو واسش میخونده و کادو هارم برای خودش برمیداشته و شایان اصلا اهمیت نمیداده و فقط نامه هارو توی جعبه بالای کمد مینداخته. دیگه رسیده بودیم خونشون. ازمن قول گرفت که به فتانه اهمیت ندم و دیگه باهش صحبت نکنم. برام از سر کوچه آژانس گرفت و پول اژانسو حساب کردو گفت دیگه برو خونه. من با هزاران هزار سوال و فکری مشغول به خونه برگشتم. روزها از پی هم گذشتن.چهل وپنج روز رفتن به بانک تموم شد ولی من تو خونه گفتم چون از کارمن توی بانک راضی بودن ازمن خواهش کردن هفته ای سه روز برم. و این اولین دروغ بزرگی بود که بخاطر شایان به والدینم گفتم چون فقط میخواستم شایان و ببینم. به هیچ چیز دیگه فکر نمیکردم. دنیام و شب و روزم شده بود شایان. بقدری دوستش داشتم که اصلا برام مهم نبود روی ویلچره. اصلا برام مهم نبود که نمیتونه راه بره... هیچی برام مهم نبود. فقط شایان. گاهی با خودم میگفتم شاید حس ترحمه ولی نه... نبود... عشق بود... عشقی پاک و بی ریا.عشقی زیبا به مردی که پانزده سال از من بزرگتره و معلوله....من خواستگار خیلی داشتم و اون تابستون مثل دوتا تابستون قبلی عمه بزرگم واسه پسرش اومد خواستگاری ولی هربار بابام به یه بهانه ای از زیر این خواستگاری فرار میکرد. اون تابستون پسر عموی خودشم به جمع خواستگاران من پیوسته بود. در فامیل پدری من رسم بود ک ازدواج فامیلی میکردن و کسی خارج از فامیل ازدواج نمیکرد و تنها کسی که خلاف فامیل عمل کرد بابای من بوده و خارج از فامیل ازدواج کرده بود. خواهرم ژاله هم همینطور و تمام قصدمن هم همین بود..... .

حاضر نبودم با یکی از اقوام ازدواج کنم و عده کثیری توی فامیل خواهان ازدواج بامن بودن. ولی با پشتیبانی بابام تمامشون جواب منفی میگرفتن. اونسال تابستون عمه بزرگم مثل دوتا تابستون قبلی همراه با شوهر و پسرش ابی اومدن خونمون و بازهم قضیه خواستگاری رو پیش کشیدن. بابام هم مثل همیشه به خواهرش گفت بزار خواهر و برادریمون سرجاش بمونه خواهرم. من دخترمو به فامیل نمیدم. عمع خدابیامرزم که اتفاقا من خیلی هم دوستش داشتم نگاهی غمزده بمن کردو گفت آخه بارانه رو از بچگیش واسه ابی در نظر گرفتمهمه جا گفتم بارانه عروس خودمه.... داداش جان بزار یک انگشتر دستش کنیم بعد خدا بزرگه ولی بابام زیر این قضیه نرفت و طبق معمول خانواده عمه بزرگم با دلخوری خونه مارو ترک کردن. زمین و زمون و بادو بارون و آسمون و خورشید و ماه و ستاره دست بدست همدیگه داده بودن تا من به عشقم شایان برسم.... غافل از اینکه سرنوشت من سیاه تر و بختم داغون تر از این حرفاست..... یک روز که طبق معمول صبح از خونه دراومدم که برم بانک وقتی رسیدم شایان نبود. از همکارانش که پرسیدم گفتن مریضه و مرخصی گرفته و نیومده.با نگرانی خودمو به خونه شایان رسوندم و آیفون رو زدم و بدن اینکه کسی بپرسه کیه در باز شد. با تردید میخواستم برم داخل که در خونه بغلی هم باز شد و یک خانم جا افتاده که بعد فهمیدم شهلا خانم خواهر شایانه هم لای در ظاهر شد و بمن نگاه کردو با مهربونی گفت اینجا کاری دارین؟ منکه واقعا خجالت میکشیدم و اونلحظه تازه به خودم اومدم و فکر کردم چه اشتباهی کردم اومدم..... حتما راجع بمن فکر خوبی نمیکنن... تا اومدم چیزی بگم گفت حتما از همکاران شایانی؟!بفرمایین داخل... و من بازهم سکوت...با تردید و دو دلی پشت سرش پامو داخل حیاط گذاشتم. حیاط کوچیک اما پراز گل و باغچه.... چقدر من گل دوست دارم.... از پنجره داشت منو نگاه میکرد و لبخند میزد. خواهرش گفت بفرمایین داخل... من اینبار با تته پته جواب دادم:نه ممنون من از همینجا با آقای دوست صحبت میکنم و میرم. یکهو صدای آشنایی داد زد:دخترم ماها رسم نداریم مهمون تو حیاط نگهداریم. خواهش میکنم تشریف بیارین داخل و شایان با دست و گردن بمن اشاره کرد که برم تو.... با وزنی که از خجالت هزار کیلو شده بود رفتم داخل خونه... یک خونه ویلایی دوطبقه......