د که روز قیامت به ایشان گفته می شود

 ای بندگان خدا، هیچ ترس و اندوهی بر شما نیست، بدون حسابرسی به بهشت وارد شوید.(1)امام باقر علیه السلام فرمودند: هر کس بر قرائت سوره زخرف مداومت ورزد، خداوند او را از فشار قبر و دیگر مشکلات در قبر ایمنی می دهد تا هنگامی که بر پروردگارش وارد شود و آنگاه به امر خداوند در بهشت جای می گیرد(2)

آثار و برکات سوره

1) درمان بیماری صرع

در تفسیر البرهان به نقل رسول گرامی اسلام صلی الله علیه وآله وسلم آمده: هر کس سوره زخرف را بنویسد و پس از شستن از آب ان بنوشد در بیماریهایی که به آن مبتلا می شود، نیازی به دارو نخواهد داشت و و اگر این آب را بر روی شخصی که بیماری صرع دارد بپاشند به هوش خواهد آمد…(3)

2) محبوبیت بین مردم

روایت است از امام صادق علیه السلام که فرمودند: هر کس سوره زخرف را بنویسد و با خود داشته باشد از شر هر حاکم و پادشاهی در امان خواهدبود و نزد مردم از محبوبیت برخوردار می شود …(4)

3) برای زن ناسازگار

مرحوم کفعمی در کتاب المصباح می نویسد: اگر از آب حاصل از شسته شدن این سوره به زنی که اطاعت از شوهر نمی کند بنوشانند مطیع خواهد شد.(4)

ترجمه از 1 تا 30:

به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

حم. (۱)سوگند به كتاب مبین (و روشنگر)، (2)كه ما آن را قرآنى فصیح و عربى قرار دادیم، شاید شما (آن را) درك كنید! (۳)و آن در «ام‏الكتاب‏» ( لوح محفوظ) نزد ما بلندپایه و استوار است! (4)آیا این ذكر ( قرآن) را از شما بازگیریم بخاطر اینكه قومى اسرافكارید؟! (5)چه بسیار پیامبرانى كه (براى هدایت) در میان اقوام پیشین فرستادیم; (6)ولى هیچ پیامبرى به سوى آنها نمى‏آمد مگر اینكه او را استهزا مى‏كردند. (7)ولى ما كسانى را كه نیرومندتر از آنها بودند هلاك كردیم، و داستان پیشینیان گذشت. (۸)

هر گاه از آنان بپرسى: «چه كسى آسمانها و زمین را آفریده است؟» مسلما مى‏گویند: «خداوند قادر و دانا آنها را آفریده است‏»! (9)همان كسى كه زمین را محل آرامش شما قرار داد، و براى شما در آن راه‏هایى آفرید باشد، كه هدایت شوید (و به مقصد برسید)! (۱۰)همان كسى كه از آسمان آبى فرستاد بمقدار معین، و بوسیله آن سرزمین مرده را حیات بخشیدیم; همین گونه (در قیامت از قبرها) شما را خارج مى‏سازند! (۱۱)

و همان كسى كه همه زوجها را آفرید، وبراى شما از كشتیها و چهارپایان مركبهایى قرارداد كه بر آن سوار مى‏شوید، (۱2)تا بر پشت آنها بخوبى قرار گیرید; سپس هنگامى كه بر آنها سوار شدید، نعمت پروردگارتان را متذكر شوید و بگویید: «پاك و منزه است كسى كه این را مسخر ما ساخت، وگرنه ما توانایى تسخیر آن را نداشتیم; (۱۳)و ما به سوى پروردگارمان بازمى‏گردیم!» (۱4)

آنها براى خداوند از میان بندگانش جزئى قرار دادند (و ملائكه را دختران خدا خواندند); انسان كفران‏كننده آشكارى است! (۱5)آیا از میان مخلوقاتش دختران را براى خود انتخاب كرده و پسران را براى شما برگزیده است؟! (۱6)در حالى كه هرگاه یكى از آنها را به همان چیزى كه براى خداوند رحمان شبیه قرار داده ( به تولد دختر) بشارت دهند، صورتش (از فرط ناراحتى) سیاه مى‏شود و خشمگین مى‏گردد! (۱7)

آیا كسى را كه در لابلاى زینتها پرورش مى‏یابد و به هنگام جدال قادر به تبیین مقصود خود نیست (فرزند خدا مى‏خوانید)؟! (۱۸)آنها فرشتگان را كه بندگان خداوند رحمانند مؤنث پنداشتند; آیا شاهد آفرینش آنها بوده اند؟ ! گواهى آنان نوشته مى‏شود و (از آن) بازخواست خواهند شد! (۱9)آنان گفتند: «اگر خداوند رحمان مى‏خواست ما آنها را پرستش نمى‏كردیم!» ولى به این امر هیچ گونه علم و یقین ندارند و جز دروغ چیزى نمى‏گویند! (2۰)

یا اینكه ما كتابى پیش از این به آنان داده‏ایم و آنها به آن تمسك مى‏جویند؟! (2۱)بلكه آنها مى‏گویند: «ما نیاكان خود را بر آئینى یافتیم، و ما نیز به پیروى آنان هدایت یافته‏ایم.; س‏ذللّه (22)و این‏گونه در هیچ شهر و دیارى پیش از تو پیامبر انذاركننده‏اى نفرستادیم مگر اینكه ثروتمندان مست و مغرور آن گفتند: «ما پدران خود را بر آئینى یافتیم و به آثار آنان اقتدا مى‏كنیم.» (2۳)

(پیامبرشان) گفت: «آیا اگر من آیینى هدایت‏بخش‏تر از آنچه پدرانتان را بر آن یافتید آورده باشم (باز هم انكار مى‏كنید)؟!» گفتند: «(آرى،) ما به آنچه شما به آن فرستاده شده‏اید كافریم! س‏ذللّه (24)به همین جهت از آنها انتقام گرفتیم; بنگر پایان كار تكذیب‏كنندگان چگونه بود! (25)و به خاطر بیاور هنگامى را كه ابراهیم به پدرش ( عمویش آزر) و قومش گفت: «من از آنچه شما مى‏پرستید بیزارم. (26)

مگر آن كسى كه مرا آفریده، كه او هدایتم خواهد كرد!» (27)او كلمه توحید را كلمه پاینده‏اى در نسلهاى بعد از خود قرار داد، شاید به سوى خدا باز گردند! (2۸)ولى من این گروه و پدرانشان را از مواهب دنیا بهره‏مند ساختم تا حق و فرستاده آشكار (الهى) به سراغشان آمد; (29)هنگامى كه حق به سراغشان آمد; گفتند: «این سحر است، و ما نسبت به آن كافریم‏»! (۳۰)