چقدر به پات بشینم و تو هرکاری بکنی و هیچی نگم... چقدر برای بقای این زندگی بجنگم و تو هی خرابش کنی!! شایان فقط بشمار چندبار بمن خیانت کردی!! 

چندبار منو تحقیر کردی!!! شایان من برای تو بد نبودم.... بد نکردم... شایان اینبار نوبت تویه... تو باید برای بقای زندگی مشترکمون تلاش کنی.... من دیگه نه توانشو دارم نه حالشو.... اینبار دیگه من نیستم... اینبار دیگه من نمیتونم... از همین الان پرچم سفیدمو بالا میبرم.... شایان تمام مدت با یک لبخند مسخره بهم نگاه میکرد و وقتی ساکت شدم پرسید:خب... تموم شد... دیگه...دیگه حرفی نداری؟؟؟ ساکت بودم و منتظر شدم ببینم چی میگه: بارانه چرا؟؟ بخاطر دیشبه؟؟ بخاطر حمیدست؟؟ بخاطر چیه؟؟ خندیدمو گفتم:اگه فکر میکنی رفتار الان من نشات گرفته از موضوع حمیده ست خیلی خری... من حمیده که رفت همونجا قضیه شو خاک کردم و براش فاتحه خوندم.... تو بعداز حمیده هم دست از کارات برنداشتی.... من خسته شدم شایان... از جنگیدن برای نگه داشتنت خسته شدم... اینبار خنده ای کرد و گفت :خوش تیپی و خوشگلی دردسر داره بارانه خانم..... لبخند تلخی زدم و گفتم:شایان نزار بهت یادآوری کنم که تو روی ویلچری.....من عاشقت شدم... من خر شدم.... اون موقع تو چی داشتی؟؟؟ هیچی!!! من بخاطر خودت عاشقت شدم... الان اگه کسی بهت ابراز عشق میکنه لزوما واقعا عاشقت نیست... عاشق پولته.... عاشق موقعیتته.... عاشق اون ویلای شمال و اون آپارتمان جدیدته.... عاشق وسایل لوکس این خونست.... عاشق اون ماشین آخرین سیستمو آخرین مدلته.... بنده خدا... تو چی داشتی؟؟؟ الان ولی چی داری؟؟؟ یکن فکر کن... اینبار اما عمیق فکر کن.... شایان تو منو باختی... تو منو به روزگار باختی... برای بدست آوردن دوباره من باید خیلی تلاش کنی... خیلی... اینو...اینو بدون که براحتی من دوباره بدستت نميام.... من اونهمه ظلم و ستمی که بهم شد و راحت نمیتونم فراموش کنم... اونهمه بی وفایی و خیانتو نمیتونم راحت فراموش کنم.... شایان اینبار نوبت توئه... بسم الله... و سکوت... شایان فقط با کف دست به پشت دستش میزدو سرشو با تاسف تکون میداد و زیر لب غر میزد... به زینب زنگ زدم و گفتم برگردن خونه... من حرفامو زده بودم و سنگهامو کنده بودم.... اینبار نوبت شایان بود... منتظر بودم ببینم عکس العملش چیه.... اگه منو بخواد دنیارو زیر و رو میکنه.... اگه هم نخواد که خب هیچ....هیچ تلاشی نمیکنه و میزاره این 45 روز تموم بشه و هرکه رود به سویی.... شب وقتی رفت بخوابه و پشت سرش وارد اتاق خوابمون شدم بهش گفتم:شایان 45 روز کم فرصتی نیست

من التماس کردن بلد نیستم بارانه ولی الان اومدم بهت بگم.چی میخوای همین الان بگو.هرچه باشه که فردا تورو ازرفتن به دادگاه منصرف کنه قبول میکنم.من فقط توی سکوت به سیگارم پک محکم میزدم دوباره گفت:میخوای ماشینتو عوض کنم؟یک دویست وشش آلبالویی خوشگل همونی ک دلت میخواد؟یا میخوای ویلای شمالو به اسمت کنم؟باغ اینجارو چی؟نصف نصف به اسم تو و ماهان میکنم!خوبه؟میخوای مثل پارسال بریم یزد و برات هرچقدر که بخوای طلا میخرم.اون سرویس فیروزه یادته؟همونو برات میخرم(سال پیش ما مسافرت ایرانگردی داشتیم و شایان از اونجا برای من دوتا سرویس طلا خریده بود.و البته یک دستبند ظریف برای زینب)بارانه هرچی میخوای بگو هرچیزی برگشتم و بهش خیره شدم.لبخند تلخی زدم و سراپا ایستادم.دستمو روی قلبش گذاشتمو آهسته زمزمه کردم من اینو میخوام شایان.دستمو روی سرش گذاشتمو وگفتم و اینومن میخوام این دوجا مال من باشه.مثل اوائل زندگیمون مثل سیزده سال پیش.تو این دوتا رو بمن بده و ببین من شبا دوباره گرسنه میخوابم یا نه؟تو این دوتا رو بمن بده ببین.ببین من تمام ثروتمو وقف فقرا میکنم یا نه؟شایان من حاضرم ژنده پوش بشم ولی همسرم شوهرم فقط مال خودم باشه. اینقده قلبش و مغزش فاحشه نباشه.شایان تو دل بمن بده و دنیا رو ازم بخواه.تو بخواه من هیچی نمیخوام.اشکام میوفتاددوباره داشتم اشک میریختم دوباره داشتم این کویربرهوتی که شایان برام درست کرده بودو با اشکهام آبیاری میکردم.ولی میدونستم بیفایده ست.زمینهای عشق ما شوره زار شده بود و حتی با سیل هم رونق نمیگرفت.حتی خار هم دیگه توش نبودبرهوتِ برهوت.شایان اما بدون توجه به اشکهای من گفت:بخدا بارانه تومالیخولیا داری.دیوونه ای.روانی شدی.دعاییت کردن توکه میدونی ما توی فامیل حسود زیاد داریم و خیلیا به زندگی و رابطه ما حسادت میکنن.من فقط مال توام اون شناسنامه لعنتی هم همینو میگ سیزده سال کنار هم زندگی کردیم.پانزده سال بیشتره همو میشناسیم.بارانه تو فکرت مسمومه بین من و یک زن دیگه حالا هرکی بغیر از تو هیچی نیست.چرا نمیخوای باور کنی؟ لبخند تلخی زدم و توی سرم یک چیزی جرغه زدچشام برقشی کرد وبا همون لبخند تلخ روی لبهام گفتم:زینب و بفرست بره اگه زینب از خونمون بره من وایمیستم و فردادادگاه نمیریم دوباره نشستم سرجام و تمام یاخته یاخته بدنم شبیه گوش شده بود میخواستم ببینم چی میگ شایان اما انگار یک پتک به سرش زده بودن.فکر میکرد با پیشنهاد دادن مال و اموال ذهن منو از زینب دور میکنه ولی نمیدونست من با تمام زنانی که اطرافش بودن فرق میکنم مال دنیا بدون شایان ذره ای برای من ارزش نداشت.

با لکنت گفت:زینب؟زینب بره؟سرموبه عنوان تایید تکون دادم دستاشو از هم باز کردو گفت:ولی زینب نمیتونه بره اتفاقی که نباید براش پیش اومده و صلاح نیست ولش کنم.خندیدم خیلی خندیدم عصبی قهقه میزدم و گفتم:خب اونوقت اون اتفاق کار کی بوده؟نکنه کار تو؟توکه تا همین چند دقیقه پیش داشتی انگ دیوونه بودن و مالیخولیا داشتن وروانی بودن بمن میزدی؟حالا دیدی شایان خان؟ این دختربغیر تو با هیچ مرد دیگه ای در ارتباط نیست. تنها مردی که توی بغلش گرفته تو بودی.نگو کار یکی دیگست که باور نمیکنم برام مهم نیست کار کی بوده و یا چه بلایی میخواد سرش بیادزینب باید از زندگی ما بره بیرون.یا زینب میره یا من میرم شایان مثل آدم کوکی گفت:تو میری.نگاهش خاموش بودصورتش هیچ حسی توش پیدا نبود. خندم روی صورتم ماسیدفکر میکردم اشتباه شنیدم.دستمو روی دست شایان گذاشتم و گفتم:دوباره بگو لطفا؟شایان با همون قیافه ای که توصیفشو کردم به آسمون نگاه کرد وگفت:اگه اصرار داری که من بین تو و زینب یکی رو انتخاب کنم باید بگم انتخاب من زینبه.اگه فکر میکنی دیگه دوستت ندارم اشتباه میکنی! تو هنوز هم خانم این خونه ای. همسر قانونی و شرعی منی هرچه دارم مطعلق به تو و پسرمه و اگه بخوای بمونی البته با وجود زینب مانعی نیست ولی اینکه بمونی به شرط رفتن زینب متاسفانه باید بگم نمیشه اگه فکرت اینه بارانه خانم همین امشب برو راه بازه فردا دیره سکوتی سهمگین بین من و شایان حکم فرما بودحس پرنده بی پناهی رو داشتم که توی قفس طلایی هر روز داره.هر روز داره خودشو به درو دیوار میکوبه که صاحبش دست نوازشی روی سرش بکشه ولی صاحب بی معرفتش فقط به دادن آب و دون کفایت میکنه و به پرندش نگاهی هم از رو سر لطف نمیندازه.با رفتن به داخل خونه به این سکوت خاتمه دادم.زینب روی مبل کنار تلویزیون نشسته بود و میدونستم تمام حواسش به من و شایانه و چه بسافالگوش هم ایستاده بودتاببینه آیندش چی میشه.به هدفش میرسه یا نه رفتم توی آشپزخونه و روی صندلی اپن نشستم و با لبخند گفتم:خب زینب خانم از فردا شما خانم این خونه ای بهت تبریک میگم چون من.چون من حریف قدری بودم و تو منو از زمین بازی با قهرمانی بیرون کردی تمام مدتی که من حرف میزدم زینب مثل آدمهایی که چیزی متوجه نمیشن نگاهم میکرد و حرفو قطع کرد و گفت:بارانه خانم متوجه منظورتون نمیشم!یعنی چی این حرفا؟یعنی من باعث جدایی شما و دایی شایانم؟اگه اینطور فکر میکنین من یک ثانیه هم نمیمونم و میرم خونه خودمون با این حرفش بارقه امیدی به قلبم تابیدمحکم گفتم:بله تو زینب تو باعث جدایی من و شوهرم شدی

برای مشاهده ادامه داستان بر روی لینک زیر کلیک نمایید

مشاهده سایر قسمت ها

برای مشاهده و انتخاب سایر داستان ها بر روی لینک زیر کلیک نمایید

مشاهده لیست همه داستان ها