خاتَم : (در صنايع دستي) 1- نقوش و طرح‌هاي تزييني روي چوب؛ 2- (در قديم) انگشتر، مهر تاييد، نگينِ انگشتر؛ 3- (در قديم) (به مجاز) فرمان، حكم و پايان؛ 4- (اَعلام) نام شهرستانی در جنوب استان يزد.

خالِد : (عربي) 1- (در قديم) پاينده و جاويد؛ 2- (اَعلام) 1) خالد ابن اسعد [قرن اول هجری] صحابی پيامبر اسلام(ص) و از مهاجران به حبشه؛ 2) خالد ابن وليد [قرن اول هجری] سردار عرب، صحابی پيامبر اسلام(ص) که در فتح مکه شرکت داشت. فاتح حيره، شام و قِنَسرين؛ 3) خالد برمکی [86-165 قمری] دولتمرد ايرانی از خاندان برمکيان، که همراه ابومسلم برای برانداختن امویان جنگيد، از مشاوران منصور خلیفه بود و نقشه‌ي شهر بغداد را طرح کرد.

خالِق : (عربي) 1- آن‌كه كسي يا چيزي را پديد مي‌آورد، به وجود آورنده، آفريننده؛ 2- از نام‌هاي خداوند.

خالِق : 1- سرسبز و با طراوت؛ 2- شاد، خوشحال، خوب، خوش؛ 3- فرخنده، مبارك.

خسرو : (معرب پهلوي) 1- پادشاه؛ 2- (اَعلام) شاه سلسله‌ي اشکانی: [110-128 ميلادی] که در زمان او ترايانوس (تراژان) امپراتور روم به ايران تاخت و تيسفون را گرفت، ولی با مرگ او جانشينش هادريانوس با ايران صلح کرد و غنايم جنگی را به ايران پس داد؛ 2) خسرو انوشيروان: شاه ساسانی ملقب به انوشيروان عادل؛ 3) خسرو پرويز: شاه سلسله‌ي ساسانی [590-628 ميلادی] پسر و جانشين هرمز چهارم؛ 4) خسرو شاه: شاه سلسله‌ي غزنوی [547-555 قمری] که بر اثر حمله‌ي غياث‌الدین محمّد سام از پايتخت خود غزنین به لاهور گريخت و معزالدين محمّد سام به جايش بر تخت سلطنت نشست.

خشایار : 1- دلير، نيرومند؛ 2- (اَعلام) نام دو تن از شاهان هخامنشي 1) خشایارشای اول: شاه [485-465 پیش از میلاد] پسر و جانشین داريوش اول، که آتن را تسخیر کرد و آتش زد، در جنگ دریایی با یونان شکست خورد و به ایران بازگشت. 2) خشایارشای دوم: شاه ایران [424 پیش از میلاد] كه پس از 45 روز پادشاهی به دست برادرش کشته شد.

خِضر : 1- (اَعلام) 1) پيامبري كه بنا به روایات با شستشو در چشمه‌ي آب حیات عمر جاودان یافته است. او پیوسته گرد جهان می گردد و درماندگان را یاری می‌کند و گاه بر برخی اولیا ظاهر می‌شود؛ 2) خضر اتابک لر کوچک [692-93 قمری] که به دست حسام‌الدین عمر کشته شد. 2- (در تصوف) خضر مقامي ممتاز دارد و راهنماي سالكان است.

خشنود : 1- خوشحال و راضي؛ 2- (در قديم) قانع.

خَلف : (عربي) 1- صالح، شايسته (فرزند)؛ 2- جانشين؛ 3- (به مجاز) پيروي كننده از پدر در اخلاق و كردار؛ 4- (در قديم) فرزند.

خلیل : (عربي) 1- دوست، دوست يكدل؛ 2- (اَعلام) لقب حضرت ابراهيم(ع) در قرآن كريم. (سوره‌ي نساء آيه‌ي 125).