طارق : (عربي) 1- سوره‌ي هشتاد و ششم از قرآن كريم داراي هفده آيه؛ 2- (در قديم) هنگام شب آينده؛ 3- (به مجاز) به معني وارد، عارض.

طالب : (عربي) 1- خواستار، خواهان؛ 2- (در تصوف) سالك؛ 3- (اَعلام) سید محمّد طالب آملي [حدود 996- 1030 قمری] شاعر ايرانی، ملک الشعرای دربار جهانگیر، شاه هند، از پیشگامان سبک هندی در شعر.

طاهر : (عربي) 1- پاك، پاكيزه؛ 2- بي‌گناه، معصوم؛ 3- (در قديم) (به مجاز) بي آلايش و بي غش؛ 4- (اَعلام) 1) طاهر ابن عبدالله: چهارمین امیر [230-248 قمری] سلسله‌ي طاهریان، معروف به طاهر ثانی؛ 2) طاهر ذوالیمینین: [159-207 قمری] سردار ایرانی و بنیانگذار سلسله‌ي طاهریان. او از سوی مأمون مأمور جنگ با امین شد و او را کشت [198 هجری] در سال 205 هجری حکومت خراسان یافت و سال بعد نام مأمون را از خطبه حذف کرد؛ 3) طاهر صفاری: سومین امیر [287-296 قمری] سلسله‌ي صفاری، که در جنگ با هواداران خلیفه شکست خورد، همراه برادرش اسیر و به بغداد فرستاده شد. ‌

طوفان : (معرب از يوناني) (= توفان) 1- جريان هواي بسيار شديد و معمولاً همراه با بارش باران، برف، تگرگ يا رعد و برق؛ 2- (به مجاز) غوغا، هياهو؛ 3- (درقديم) آب بسيار چنان كه همه جا را فرا بگيرد، سيل. + ن.ك. توفان.

طه : (عربي) (= طاها) (اَعلام) 1) بيستمين سوره از قرآن كريم داراي صد و سي و پنج آيه؛ 2) طه به لغتِ طي «يا محمّد» مي‌باشد يعني اي محمّد، و به قولي نام پیامبر اسلام(ص) مي‌باشد. + ن.ك. طاها.

طه ‌حسين(طاها ‌حسين) : (عربي) 1- از نام‌های مرکب،ا طه(طاها) و حسین؛ 2- (اَعلام) [1973-1889 میلادی] اديب، نویسنده و دولتمرد مصری که در شش سالگی نابینا شد و با وجود آن به تحصیل در دانشگاههای مصر و فرانسه موفق شد و درجه دکتری دریافت کرد، و از آن پس در دانشگاههای مصر به تدریس پرداخت. از نوشته های اوست: پیشگامان اندیشه، ادبیات جاهلی، روزها، گفت و شنود در زندان ابوالعلای مصری، علی و فرزندانش، انقلاب بزرگ، خوابهای شهرزاد وعده‌ي راست.

طهماسب : (= تهماسب)، 1- دارنده‌ي اسب قوی؛ 2- (اَعلام) 1) (طهماسب) نام دو تن از پادشاهان صفوي. طهماسب اول: دومین شاه صفوی [930-984 قمری] پسر و جانشین شاه اسماعیل، که در دوران سلطنتش ایران در جنگهای متعددی با ازبکان عثمانی و گرجستان درگیر شد. طهماسب دوم: دهمین شاه صفوی [1135-1144 قمری] پسر و جانشین سلطان حسین صفوی، که سرانجام توسط تهماسب قلی خان (نادرشاه افشار) معزول و کشته شد؛ 2) (در شاهنامه) پدر «زو» پادشاه ايران و جانشين نوذر شهريار، از سلسله‌ي پیشدادی.

طَيب : (عربي) 1- پاك، پاكيزه، مطهر؛ 2- (در قد يم) آنچه پاك و مطبوع است.