بوي گل

حوري بکنج گلشن جنت تپيد و گفت

ما را کسي ز آن سوي گردون خبر نداد

نايد بفهم من سحر و شام و روز و شب

عقلم ربود اين که بگويند مرد و زاد

گرديد موج نکهت و از شاخ گل دميد

پا اينچنين بعالم فردا و دي نهاد

وا کرد چشم و غنچه شد و خنده زد دمي

گل گشت و برگ برگ شد و بر زمين فتاد

زان نازنين که بند ز پايش گشاده اند

آهي است يادگار که بو نام داده اند