حيات جاويد

گمان مبر که بپايان رسيد کار مغان

هزار باده ي ناخورده در رگ تاک است

چمن خوشست وليکن چو غنچه نتوان زيست

قباي زندگيش از دم صبا چاک است

اگر ز رمز حيات آگهي مجوي و مگير

دلي که از خلش خار آرزو پاک است

بخود خزيده و محکم چو کوهساران زي

چو خس مزي که هوا تيز و شعله بيباک است