نسيم صبح

ز روي بحر و سر کوهسار مي آيم

وليک مي نشناسم که از کجا خيزم

دهم به غمزده طاير پيام فصل بهار

ته نشيمن او سيم ياسمن ريزم

به سبزه غلطم و بر شاخ لاله مي پيچم

که رنگ و بو ز مسامات او برانگيزم

خميده تا نشود شاخ او ز گردش من

به برگ لاله و گل نرم نرمک آويزم

چو شاعري ز غم عشق در خروش آيد

نفس نفس به نواهاي او در آميزم