کبر و ناز

يخ، جوي کوه را ز ره کبر و ناز

ما را ز مويه ي تو شود تلخ روزگار

گستاخ مي سرائي و بيباک ميروي

هر سال شوخ ديده و آواره تر ز پار

شايان دودمان کهستانيان نه ئي

خود را مگوي دخترک ابر کوهسار

گردند و فتنده و غلطنده ئي بخاک

راه دگر بگير و برو سوي مرغزار

گفت آبجو چنين سخن دل شکن مگوي

بر خويشتن مناز و نهال مني مکار

من مي روم که در خور اين دودمان نيم

تو خويش را ز مهر درخشان نگاه دار