نامه عالمگير

به يکي از فرزندانش که دعاي مرگ پدر ميکرد

نداني که يزدان ديرينه بود

بسي ديد و سنجيد و بست و گشود

ز ما سينه چاکان اين تيره خاک

شنيد است صد ناله ي دردناک

بسي همچو شبير در خون نشست

نه يک ناله از سينه ي او گسست

نه از گريه ي پير کنعان تپيد

نه از درد ايوب آهي کشيد

مپندار آن کهنه نخچير گير

بدام دعاي تو گردد اسير