خطاب به مصطفي کمال پاشا ايده الله

جولاي سنه ١٩٢٢

امئي بود که ما از اثر حکمت او

واقف از سر نهانخانه ي تقدير شديم

اصل ما يک شرر باخته رنگي بود است

نظري کرد که خورشيد جهانگير شديم

نکته ي عشق فرو شست ز دل پير حرم

در جهان خوار باندازه ي تقصير شديم

باد صحراست که با فطرت ما در سازد

از نفسهاي صبا غنچه ي دلگير شديم

آه آن غلغله کز گنبد افلاک گذشت

ناله گرديد چو پابند بم و زير شديم

اي بسا صيد که بي دام بفتراک زديم

در بغل تير و کمان، کشته ي نخچير شديم!

«هر کجا راه دهد اسپ بران تاز که ما

بارها مات درين عرصه بتدبير شديم »