تهذيب

انسان که رخ ز غازه ي تهذيب برفروخت

خاک سيه خويش چو آئينه وانمود

پوشيد پنجه را ته دستانه ي حرير

افسوني قلم شد و تيغ از کمر گشود

اين بوالهوس صنم کده ي صلح عام ساخت

رقصيد گرد او به نواهاي چنگ و عود

ديدم چو جنگ پرده ي ناموس او دريد

جز «يسفک الدماء، خصيم مبين » نبود!