شوپنهاور و نيچه

مرغي ز آشيانه بسير چمن پريد

خاري ز شاخ گل به تن نازکش خليد

بد گفت فطرت چمن روزگار را

از درد خويش و ، هم ز غم ديگران تپيد

داغي ز خون بي گنهي لاله را شمرد

اندر طلسم غنچه فريب بهار ديد

گفت اندرين سرا که بنايش فتاده کج

صبحي کجا که چرخ درو شامهانه چيد

ناليد تا بحوصله ي آن نوا طراز

خون گشت نغمه و زد و چشمش فرو چکيد

سوز فغان او بدل هدهدي گرفت

با نوک خويش خار ز اندام او کشيد

گفتش که سود خويش ز جيب زيان برآر

گل از شکاف سينه زر ناب آفريد

درمان ز درد ساز اگر خسته تن شوي

خو گربه خار شو که سراپا چمن شوي