محاوره مابين حکيم فرانسوي اوگوست کنت و مرد مزدور

حکيم:

«بني آدم اعضاي يکديگراند»

همان نخل را شاخ و برگ و براند

دماغ ار خرد زاست از فطرت است

اگر پا زمين ساست از فطرت است

يکي کارفرما يکي کارساز

نيايد ز محمود کار اياز

نه بيني که از قسمت کار زيست

سراپا چمن مي شود خار زيست؟

مرد مزدور:

فريبي به حکمت مرا اي حکيم

که نتوان شکست اين طلسم قديم

مس خام را از زر اندوده ئي

مرا خوي تسليم فرموده ئي

کند بحر را آب نايم اسير

ز خارا برد تيشه ام جوي شير

حق کوهکن دادي اي نکته سنج

به پرويز پرکار و نابرده رنج؟

خطا را بحکمت مگردان صواب

خضر را نگيري بدام سراب

بدوش زمين بار سرمايه دار

ندارد گذشت از خور و خواب و کار

جهان راست بهروزي از دست مزد

نداني که اين هيچ کار است دزد

پي جرم او پوزش آورده ئي؟

باين عقل و دانش فسون خورده ئي؟