ميخانه ي فرنگ

ياد ايامي که بودم در خمستان فرنگ

جام او روشن تر از آئينه ي اسکندر است

چشم مست مي فروشش باده را پروردگار

باده خواران را نگاه ساقي اش پيغمبر است

جلوه ي او بي کليم و شعله ي او بي خليل

عقل ناپروا متاع عشق را غارتگر است

در هوايش گرمي يک آه يبتابانه نيست

رند اين ميخانه را يک لغزش مستانه نيست