خطاب به انگلستان

مشرقي باده چشيده است ز ميناي فرنگ

عجبي نيست اگر توبه ي ديرينه شکست

فکر نوزاده ي او شيوه ي تدبير آموخت

جوش زد خون به رگ بنده ي تقدير پرست

ساقيا تنگ دل از شورش مستان نشوي

خود تو انصاف بده اين همه هنگامه که بست

«بوي گل خود به چمن راه نماشد ز نخست

ورنه بلبل چه خبر داشت که گلزاري هست »