آشکارا مي شود روح هندوستان

آسمان شق گشت و حوري پاک زاد

پرده را از چهره ي خود برگشاد

در جبينش نارو نور لايزال

در دو چشم او سرور لايزال

حله ئي در بر سبک تر از سحاب

تار و پودش از رگ برگ گلاب

با چنين خوبي نصيبش طوق و بند

بر لب او ناله هاي دردمند

گفت رومي «روح هند است اين نگر

از فغانش سوزها اندر جگر