شماره ٤٧: زهي بريخته بر لاله مشک سارا را

زهي بريخته بر لاله مشک سارا را

شکسته رونق خورشيد گوهر آرا را

اگر ز روي تو شمع هدايتي نبود

ز تيرگي که برون آورد نصارا را؟

به صيت حسن گرفت آن بت سمرقندي

چو کشور دل ما خطه بخارا را

به روز کشتن ازان غمزه مهلتي جستم

ولي نديد ز قاتل کسي مدارا را

بيار ساقي ازان آب آتشين که فلک

به باد داد چو جمشيد خاک دارا را

ز شوق آن لب شيرين و ماتم فرهاد

ز ديده مي رود اينک شکر شکرخا را

دو بوسه از لب خود خسروا، خدا را خواه

بود که بشنود آن سنگدل خدارا را