شماره ٤٩: بهار پرده برانداخت روي نيکو را

بهار پرده برانداخت روي نيکو را

نمونه گشت جهان بوستان مينو را

يکي در ابر بهاري نگر، ز رشته صبح

چگونه مي گسلد دانه هاي لؤلؤ را

سفر چگونه توان کرد در چنين وقتي

ز دست چون بتوان داد روي نيکو را

به باغ غرقه خونست لاله، داني چيست؟

ز تيغ کوه بريدست روزگار او را

به وقت صبحدم آواز مي دهد بلبل

درون باغ ترنم کنان خوشگو را

بيا که تا به چمن در رويم و بنشينم

به بوي گل به کف آريم جام گلبو را

چو دست تر شود از باده، آنگهي، خسرو

قفا زنيم مر اين عالم جفاجو را