شماره ٢٣٦: آنکه برده ست دلم زلف پريشان اينست

آنکه برده ست دلم زلف پريشان اينست

آنکه کشته ست مرا نرگس فتان اينست

آمد آن سرو خرامان و به خاکم بنشست

وه که با جان رود، از سرو خرامان اينست

ز آشنايي خطرم باشد و مي گفت حکيم

دانم آن زود کش و دير پشيمان اينست

گر غمي گيردت از کشتن من، عيب مگير

چه کنم خاصيت خون مسلمان اينست

من همي گويم سوز خود و تو مي خندي

آنکه بر سوخته ريزند نمک، آن، اينست

همه شب جان من است و غم خوبان تا روز

عاقبت در سر ايشان رود ار، جان اينست

تيغ عشق است، محا باش نباشد خسرو

سر تسليم فرود آر که فرمان اينست