شماره ٤٧٠: دلم برون شد از غمت، غمت ز دل برون نشد

دلم برون شد از غمت، غمت ز دل برون نشد

زبون شدم که بود کو ز دست غم زبون نشد

به جلوه گاه نيکوان که هست جلوه بلا

کسي درون پرده شد که از بلا برون نشد

ز آب چشم عاشقان کجا ز ديده تر کند

ز شوخي شکرلبان دل کسي که خون نشد

چه ناله ها که کرد دل که يار از آن خود کند

رخ نکويي مرا چه حيلت است چون نشد؟

چو مردني شدم ز غم، چه جويم از کسي دعا؟

که از دعاي مردمان حيات کس فزون نشد

ندانم اين که چون زيم، حيات دل چسان بود؟

ز جادويي که خسرو از دلت به صد فسون نشد