شماره ٦٢٠: چند ز دور بينمت، وه که دلم کباب شد

چند ز دور بينمت، وه که دلم کباب شد

چند ز غصه خون خورم، واي که خونم آب شد

شورش بخت هست خود، خنده نمي زني دگر

چند هنوزت اين نمک، چون جگرم کباب شد

دي که کله نهاده کژ، مست و خراب مي شدي

در نظر که آمدي، خانه من خراب شد

سوخته بود دل ز تو حسن رخ تو شد فزون

سوخته تر شود کنون، چون مهت آفتاب شد

رخت وجود من همه غارت فتنه گشت تا

هندوي طره توام رهزن خورد و خواب شد

گر غم خويش گويمت، خشم کني، چه حيله، چون؟

قصه من ز روز بد در خور اين جواب شد

خسرو خسته درد خود گفت شبي به مجلسي

ديده روشنان همه غرقه به خون ناب شد