شماره ٧٠٥: مست من باز جدايي ز سر آغاز نهاد

مست من باز جدايي ز سر آغاز نهاد

راه خلقي زد و تهمت به سر ناز نهاد

خلق ديوانه شد آن لحظه که از رعنايي

کله کژ به سر سرو سرافراز نهاد

مست شد ده دل و در راه برآمد صد جان

در خرامش چو برآورد قدم، باز نهاد

اي عفاالله ز پي کشتن ما در چشمت

حسن خاصيت شمشير سرانداز نهاد

ناله ام نيست خوش، اما ز ني سوخته پرس

عشق ذوقي که درين نغمه ناساز نهاد

هر طرف سوخته اي چند به خاک افتاده است

شمع خود سوزش پروانه چه آغاز نهاد؟

اي بسا خواجه مقامر که ز بعد مردن

سر به شاگردي آن چشم دغاباز نهاد

بو که خسرو سخني بشنود از تو هر شب

زير ديوار تو صد گوش به آواز نهاد