غزل

مشو عاشق، که جانت را بسوزد

غم عشق استخوانت را بسوزد

تو آتش ميزني در خرمن خويش

نداني اين و آنت را بسوزد

مخور خوبان آتش خوي را غم

که روزي خان ومانت را بسوزد

ز ديده اشک خون چندين مباران

که ترسم ديدگانت را بسوزد

چه سود آنگاه پنهان کردن عشق

که پيدا و نهانت را بسوزد؟

ز لعلم چاشني جستي به بوسه

نترسيدي دهانت را بسوزد؟

مبر نام من، ار نه با رخ خويش

بگويم تا: زبانت را بسوزد

اگر هجرم وجودت را بکاهد

وگر مهرم روانت را بسوزد