شماره ١٢: خه از کجات پرسم چونست روزگارت

خه از کجات پرسم چونست روزگارت

ما را دو ديده باري خون شد در انتظارت

در آرزوي رويت دور از سعادت تو

پيچان و سوگوارم چون زلف تابدارت

ما را نگويي اي جان کاخر به چه عنايت

بيگانگي گرفتي از يار دوستدارت

اي جان و روشنايي به زين همي ببايد

تو برکناري از ما، ما در ميان کارت

با مات در نگيرد ماييم و نيم جاني

يا مرگ جان گزينم يا وصل خوشگوارت

گر بخت دست گيرد ور عمر پاي دارد

يکبار ديگر اي جان گيريم در کنارت