شماره ١٢٠: گل رخسار تو چون دسته بستند

گل رخسار تو چون دسته بستند

بهار و باغ در ماتم نشستند

صبا را پاي در زلف تو بشکست

چو چين زلف تو بر هم شکستند

که خواهد رست از اين آسيب فتنه

که نوک خار و برگ گل نرستند

کرا در باغ رخسارت بود راه

از آن دلها که در زلف تو بستند

که در هر گلستانش گاه و بي گاه

ز غمزه ت يک جهان ترکان مستند

چو در پيش لبت از بيم چشمت

همه خواهندگان لبها ببستند

منه بر کار اين بيچارگان پاي

چه خواهي کرد مشتي زيردستند