شماره ١٣٢: عالمي در ره تو حيرانند

عالمي در ره تو حيرانند

پيش و پس هيچ ره نمي دانند

عقل و فهم ارچه هر دو تيزروند

چون به کارت رسند درمانند

جان و دل گرچه عزتي دارند

بر در تو غلام و دربانند

دوستان را اگرچه درد ز تست

مرهم درد خود ترا دانند

ورچه فريادخوان شوند از تو

هم به فرياد خود ترا خوانند