شماره ١٨٦: کس نداند کز غمت چون سوختم

کس نداند کز غمت چون سوختم

خويشتن در چه بلا اندوختم

ديدني ديدم از آن رخسار تو

جان بدان يک ديدنت بفروختم

برکشيدم جامه شادي ز تن

وز بلا دلقي کنون نو دوختم

هرچه دانش بود گم کردم همه

در فراقت زرگري آموختم

زر براندودم برين رخسار سيم

آتش اندر کوره دل سوختم