شماره ٢٧٠: همچون سر زلف خود شکستي

همچون سر زلف خود شکستي

آن عهد که با رهي ببستي

بد عهد نخوانمت نگارا

هرچند که عهد من شکستي

کس سيرت و خوي تو نداند

من دانم و دل چنان که هستي

از شاخ وفا گلم ندادي

وز خار جفا دلم بخستي

از هجر تو در خمارم امروز

نايافته اي ز وصل هستي

با اين همه ميل من سوي تو

چون رفتن سيل سوي پستي

از جان من اي عزيز چون جان

کوتاه کن اين درازدستي