مدح ابوالمفاخر امير فخرالدين ميرآب مرو معروف به آبي

اي قبله کوي خاکي و آبي

وي فخر همه قبيله آبي

اي يافته هرچه جسته از گيتي

جز مثل که اين يکي نمي يابي

اجرام ز رشک پايه قدرت

پوشيده لباسهاي سيمابي

عدل تو ز روي خاصيت کرده

با آتش فتنه سالها آبي

بر چرخ ز بهر اختياراتت

خورشيد همي کند سطر لابي

کرده صف اختران گردون را

درگاه تواند سال محرابي

دارالضربي است کرد و گفت تو

ايمن شده از مجال قلابي

چون خاک به گاه خشم بشکيبي

چون باد به وقت عفو بشتابي

درگاه تو باب اعظم عدلست

مهدي شده نامزد به بوابي

ز آسيب تو از فلک فرو ريزند

انجم چو کبوتران مضرابي

از کار عدوت چون روان گردد

تعليم توان ستد رسن تابي

از سيم مخالفت سخا نايد

نشنيدستي ز سيم اعرابي

تاريخ تفاخرست تشريفت

هم اسلافي مرا هم اعقابي

زوداکه به دلوشان فرو دادست

اين گنبد زود گرد دولابي

اي چشم نيازيان ز جود تو

چون بخت مخالفت به خوش خوابي

گفتم که به شکر آن پديد آيم

رخ کرده جلالت تو عنابي

گفتا ز گراني رکاب من

زودا که عنان به عجز برتابي

فتح البابي بکردم آخر هم

با آنکه تو از وراي اين بابي

تا هست ز شصت دور در سرعت

ايام چو تيرهاي پرتابي

خصم تو و دور چرخ او بادا

طينت قصبي و طبع مهتابي

چون دانه نار اشک بدخواهت

وز غصه رخش چو چهره آبي

اسباب بقات ساخته گردون

در جمله نه صنعتي نه اسبابي