مدح زين الدين عبدالله را گويد و حضور ميزبان را خواهد

اي بزرگي کز آب و خاک چو تو

دست دوران آسمان نسرشت

تخمي از لطف در زمين کمال

چو تو حراث روزگار نکشت

ياد کردي ز انوري به کرم

باز بر پشت روزگار نبشت

غرض او تويي و خدمت تو

نه ملاقات چوب و صحبت خشت

در سرايي که تو نخواهي بود

در و ديوار او چه خوب و چه زشت

به خدايي که کعبه خانه اوست

که بود کعبه بي توام چو کنشت

ميزبان اول آنگهي خانه

رؤية الله نخست باز بهشت