در مفارقت دوستي

به خدايي که از شب تيره

روز روشن همي پديد آرد

بي قلم بر بساط آينه فام

صورت آفتاب بنگارد

کز غمت انوري ز آتش دل

آب حسرت ز ديده مي بارد