شکايت از دهر

جفاي گنبد گردان به پايه اي برسيد

کز آن فرازتر اندر ضمير پايه نماند

خرد چو مورچه در تشت حيرتست ازآنک

مدبران را تدبير تشت و خايه نماند

از آفتاب حوادث چنان بسوخت جهان

که کوه را به مثل دستگاه سايه نماند

کدام طفل تمني کنون رسد به بلوغ

چو در سواد و بياض زمانه دايه نماند

طمع ببر ز سرايي که نظم عيش درو

به هم سرايه توان داد و هم سرايه نماند

جهان وظايف روزي و امن باز گرفت

مجاهزان فلک را مگر که مايه نماند