قطعه زير از حکيم شجاعي است که به انوري نوشته است

اي انوري تويي که به فضل و هنر سزند

احرار روزگار و افاضل ترا رهي

بودند در قديم اميران و شاعران

واکنون شدت مسلم بر شاعران شهي

هستت خبر که هستم دور از تو ناتوان

اشکم چو ناردانه و رخسار چون بهي

مشغول بوده اي که نکردي عيادتم

يا خود مرا محل عيادت نمي نهي

ني ني ز ابلهي است مرا از تو اين طمع

خيزد چنين طمع به حقيقت ز ابلهي

با رنج ناتواني اي دوستان مرا

دل گشت پر ز انده و از صبر شد تهي

گويد طبيب بهتري امروز غم مخور

اينک برفت علت و آغاز شد بهي

غم اين غمست و بس که ز من فوت مي شود

در بزم صدر عالم رسم سه شنبهي

آن جنت نعيم اگر در جهان بود

ممکن ظهور جنت ماوي، فتلک هي