شماره ٢٣٢: غباريم زحمت کش بادها

غباريم زحمت کش بادها

بوحشت اسيرند آزادها

املها بدوش نفس بسته ايم

سفر يکقدم راه و اين زادها

جهان ستم چون نيستان پر است

زانگشت زنهار فريادها

بهر دامي از آرزو دانه ايست

گرفتار خويشند صيادها

برون آمدن نيست زين آب و گل

بناليد اي سرو و شمشادها

فسردن هم آسوده جان ميکند

بهر سنگ خفته است فرهادها

غنيمت شماريد پيغام هم

فراموشي است آخر اين يادها

بد و نيک تا کي شمارد کسي

جهان است بگذر زتعدادها

چه خوب و چه زشت از نظر رفته گير

پري ميزنند اين پريزادها

به پيري ستم کرد ضعف قوي

مپرسيد ازين خانه آبادها

بصد نقب ازين بيش نشگافتيم

که تا آب و خاکست بنيادها

زنقش قدم خاک ما غافل است

همه انتخابيم ازين صادها

نوي (بيدل) از ساز امکان نرفت

نشد کهنه تجديد ايجادها