شماره ٨٠: عيب رندان مکن اي زاهد پاکيزه سرشت

عيب رندان مکن اي زاهد پاکيزه سرشت

که گناه دگران بر تو نخواهند نوشت

من اگر نيکم و گر بد تو برو خود را باش

هر کسي آن درود عاقبت کار که کشت

همه کس طالب يارند چه هشيار و چه مست

همه جا خانه عشق است چه مسجد چه کنشت

سر تسليم من و خشت در ميکده ها

مدعي گر نکند فهم سخن گو سر و خشت

نااميدم مکن از سابقه لطف ازل

تو پس پرده چه داني که که خوب است و که زشت

نه من از پرده تقوا به درافتادم و بس

پدرم نيز بهشت ابد از دست بهشت

حافظا روز اجل گر به کف آري جامي

يک سر از کوي خرابات برندت به بهشت