شماره ١٩٥: غلام نرگس مست تو تاجدارانند

غلام نرگس مست تو تاجدارانند

خراب باده لعل تو هوشيارانند

تو را صبا و مرا آب ديده شد غماز

و گر نه عاشق و معشوق رازدارانند

ز زير زلف دوتا چون گذر کني بنگر

که از يمين و يسارت چه سوگوارانند

گذار کن چو صبا بر بنفشه زار و ببين

که از تطاول زلفت چه بي قرارانند

نصيب ماست بهشت اي خداشناس برو

که مستحق کرامت گناهکارانند

نه من بر آن گل عارض غزل سرايم و بس

که عندليب تو از هر طرف هزارانند

تو دستگير شو اي خضر پي خجسته که من

پياده مي روم و همرهان سوارانند

بيا به ميکده و چهره ارغواني کن

مرو به صومعه کان جا سياه کارانند

خلاص حافظ از آن زلف تابدار مباد

که بستگان کمند تو رستگارانند