شماره ٢٢٧: گر چه بر واعظ شهر اين سخن آسان نشود

گر چه بر واعظ شهر اين سخن آسان نشود

تا ريا ورزد و سالوس مسلمان نشود

رندي آموز و کرم کن که نه چندان هنر است

حيواني که ننوشد مي و انسان نشود

گوهر پاک ببايد که شود قابل فيض

ور نه هر سنگ و گلي لؤلؤ و مرجان نشود

اسم اعظم بکند کار خود اي دل خوش باش

که به تلبيس و حيل ديو مسلمان نشود

عشق مي ورزم و اميد که اين فن شريف

چون هنرهاي دگر موجب حرمان نشود

دوش مي گفت که فردا بدهم کام دلت

سببي ساز خدايا که پشيمان نشود

حسن خلقي ز خدا مي طلبم خوي تو را

تا دگر خاطر ما از تو پريشان نشود

ذره را تا نبود همت عالي حافظ

طالب چشمه خورشيد درخشان نشود