شماره ٣٦١: آن که پامال جفا کرد چو خاک راهم

آن که پامال جفا کرد چو خاک راهم

خاک مي بوسم و عذر قدمش مي خواهم

من نه آنم که ز جور تو بنالم حاشا

بنده معتقد و چاکر دولتخواهم

بسته ام در خم گيسوي تو اميد دراز

آن مبادا که کند دست طلب کوتاهم

ذره خاکم و در کوي توام جاي خوش است

ترسم اي دوست که بادي ببرد ناگاهم

پير ميخانه سحر جام جهان بينم داد

و اندر آن آينه از حسن تو کرد آگاهم

صوفي صومعه عالم قدسم ليکن

حاليا دير مغان است حوالتگاهم

با من راه نشين خيز و سوي ميکده آي

تا در آن حلقه ببيني که چه صاحب جاهم

مست بگذشتي و از حافظت انديشه نبود

آه اگر دامن حسن تو بگيرد آهم

خوشم آمد که سحر خسرو خاور مي گفت

با همه پادشهي بنده تورانشاهم