شماره ٤١٢: مرا چشميست خون افشان ز دست آن کمان ابرو

مرا چشميست خون افشان ز دست آن کمان ابرو

جهان بس فتنه خواهد ديد از آن چشم و از آن ابرو

غلام چشم آن ترکم که در خواب خوش مستي

نگارين گلشنش روي است و مشکين سايبان ابرو

هلالي شد تنم زين غم که با طغراي ابرويش

که باشد مه که بنمايد ز طاق آسمان ابرو

رقيبان غافل و ما را از آن چشم و جبين هر دم

هزاران گونه پيغام است و حاجب در ميان ابرو

روان گوشه گيران را جبينش طرفه گلزاريست

که بر طرف سمن زارش همي گردد چمان ابرو

دگر حور و پري را کس نگويد با چنين حسني

که اين را اين چنين چشم است و آن را آن چنان ابرو

تو کافردل نمي بندي نقاب زلف و مي ترسم

که محرابم بگرداند خم آن دلستان ابرو

اگر چه مرغ زيرک بود حافظ در هواداري

به تير غمزه صيدش کرد چشم آن کمان ابرو