شماره ٣٣٥: گلي از باغ وفا آمده اي

گلي از باغ وفا آمده اي

خود خس و خار نما آمده اي

هر کجا پاي نهي گل رويد

تا نداني ز کجا آمده اي

ذره ذات تو خورشيد لقاست

بحري و قطره قضا آمده اي

سايه خار تو سروستان است

خرمن نشو و نما آمده اي

نور آئينه به خود پنهان است

قبله قبله نما آمده اي

کي دلت تاب نگاهي دارد

آفت آينه ها آمده اي

خار و گل نام خدا مي گويند

اي سهي قد ز کجا آمده اي

مستي و شوخي و عالم سوزي

چه بگويم که چها آمده اي

بين که در باغ جهان خاقاني

از پي کسب هوا آمده اي