مطلع دوم

اي لب و خالت بهم طوطي و هندوستان

پيش جمالت منم هندوي جان بر ميان

از رخ و زلف تو رست در دل من آبنوس

وز لب و خال تو گشت ديده من آبدان

ابرش خورشيد را ناخنه آمد ز رشک

تا تو به شب رنگ حسن تاخته اي در جهان

رو که ز عکس لبت خوشه پروين شده است

خوشه خرماي تر بر طبق آسمان

صبر من از بي دلي است از تو که مجروح را

چاره ز بي مرهمي است سوختن پرنيان

با همه کآزاد نيست يک سر مويم ز تو

نيست تو را از وفا بر سر موئي نشان

گرچه ز افغان مرا با تو زبان موي شد

در همه عالم منم موي شکاف از زبان

طبع چو خاقانيي بسته سودا مدار

بشکن صفراتي او ز آن لب چون ناردان

عهد کهن تازه کن کو سخنان تازه کرد

خاصه ثناي ملک کرد ضميرش ضمان

ناصر ملت طراز، قاهر بدعت گداز

شاه خليفه پناه خسرو سلطان نشان