شماره ٤٦: ديگر نشنيديم چنين فتنه که برخاست

ديگر نشنيديم چنين فتنه که برخاست

از خانه برون آمد و بازار بياراست

در وهم نگنجد که چه دلبند و چه شيرين

در وصف نيايد که چه مطبوع و چه زيباست

صبر و دل و دين مي رود و طاقت و آرام

از زخم پديدست که بازوش تواناست

از بهر خدا روي مپوش از زن و از مرد

تا صنع خدا مي نگرند از چپ و از راست

چشمي که تو را بيند و در قدرت بي چون

مدهوش نماند نتوان گفت که بيناست

دنيا به چه کار آيد و فردوس چه باشد

از بارخدا به ز تو حاجت نتوان خواست

فرياد من از دست غمت عيب نباشد

کاين درد نپندارم از آن من تنهاست

با جور و جفاي تو نسازيم چه سازيم

چون زهره و يارا نبود چاره مداراست

از روي شما صبر نه صبرست که زهرست

وز دست شما زهر نه زهرست که حلواست

آن کام و دهان و لب و دندان که تو داري

عيشست ولي تا ز براي که مهياست

گر خون من و جمله عالم تو بريزي

اقرار بياريم که جرم از طرف ماست

تسليم تو سعدي نتواند که نباشد

گر سر بنهد ور ننهد دست تو بالاست