شماره ٢٥٨: مرا راحت از زندگي دوش بود

مرا راحت از زندگي دوش بود

که آن ماه رويم در آغوش بود

چنان مست ديدار و حيران عشق

که دنيا و دينم فراموش بود

نگويم مي لعل شيرين گوار

که زهر از کف دست او نوش بود

ندانستم از غايت لطف و حسن

که سيم و سمن يا بر و دوش بود

به ديدار و گفتار جان پرورش

سراپاي من ديده و گوش بود

نمي دانم اين شب که چون روز شد

کسي بازداند که باهوش بود

مؤذن غلط کرد بانگ نماز

مگر همچو من مست و مدهوش بود

بگفتيم و دشمن بدانست و دوست

نماند آن تحمل که سرپوش بود

به خوابش مگر ديده اي سعديا

زبان درکش امروز کان دوش بود

مبادا که گنجي ببيند فقير

که نتواند از حرص خاموش بود