در ستايش اتابک محمد

بناز اي خداوند اقبال سرمد

به بخت همايون و تخت ممهد

مغيث زمان ناصر اهل ايمان

گزين احد ياور دين احمد

خداوند فرمان ملک سليمان

شهنشاه عادل اتابک محمد

ز سعد ابوبکر تا سعد زنگي

پدر بر پدر نامور جد بر جد

سر بندگي بر زمينش نهاده

خداوندگاران دريا و سرحد

همه نامداران و گردن فرازان

به زنجير سبق الايادي مقيد

خردمند شاها رعيت پناها

که مخصوص بادي به تأييد سرمد

يکي پند پيرانه بشنو ز سعدي

که بختت جوان باد و جاهت مجدد

نبودست تا بوده دوران گيتي

به ابقاي ابناي گيتي معود

مؤبد نمي ماند اين ملک دنيا

نشايد بر او تکيه بر هيچ مسند

چنان صرف کن دولت و زندگاني

که نامت به نيکي بماند مخلد